Η ποίηση του καλοκαιριού

Το καλοκαίρι διαβάζω ποιήματα. Δε ξέρω γιατί, αλλά το βρίσκω πολύ ποιητικό να διαβάζεις Ελύτη ή Καββαδία και δίπλα σου να σκάει το κύμα. Το αποτέλεσμα είναι ότι όλα τα αντίστοιχα βιβλία τα έχω αγοράσει από νησί. Συνήθως από το δικό μου.

Στη Νάξο λοιπόν, πάνω στη παραλία της Χώρας έχει το κέντρο τύπου του νησιού. Εντυπωσιακό βρίσκω το γεγονός ότι έχω βρει εκεί βιβλία που έχω ψάξει πολύ και δεν τα είχα βρει στην Αθήνα. Επίσης εντυπωσιακό είναι ότι η συλλογή από βιβλία ποίησης που έχει είναι μεγαλύτερη από την αντίστοιχη σε κεντρικά βιβλιοπωλεία της Αθήνας.

Πέρυσι το καλοκαίρι (γιατί φέτος δεν είχε διακοπές) είχα ξεκινήσει με το Μικρό Ναυτίλο του Ελύτη τις διακοπές μου. Εκεί λοιπόν που έκοβα αμέριμνη τις σελίδες του βιβλίου στην παραλία, γυρνάει φίλος μου και μου λέει: «Καλά, πόσο μαζοχιστικό είναι να παίρνεις ένα βιβλίο, να ξοδεύεις τόση ώρα για να κόψεις τις σελίδες και να έχεις πληρώσει και 15 ευρώ για αυτή την ταλαιπωρία;»

Δε μπορούσα να του εξηγήσω πόσο ωραίο είναι να κόβεις τις σελίδες του βιβλίου. Να μυρίζεις το χαρτί από καινούριο βιβλίο και να νοιώθεις να μεγαλώνει η αναμονή για αυτό που θα διαβάσεις. Νομίζω πώς αυτό κανείς δε μπορεί να το εξηγήσει.

Όμως για τα λεφτά, ένα δίκιο το είχε. Αναρωτιόμουν μετά γιατί τα βιβλία ποίησης είναι τόσο ακριβά. Η αλήθεια είναι πώς ένα μικρό βιβλίο ποίησης μπορεί να κοστίζει τα ίδια λεφτά με ένα μεγάλο λογοτεχνικό βιβλίο. Και είναι άδικο.

Γενικά είναι άδικο να κοστίζουν τόσο πολύ τα βιβλία. Ειδικά τώρα που τα βιβλιοπωλεία παραπονιόνται ότι δεν έχουν εισπράξεις, είναι διπλά άδικο. Αν αναλογιστώ δε και πόσα παράπονα έχω εγώ σαν αναγνώστρια που με δυσκολία πλέον καταφέρνω να αγοράσω ένα βιβλίο το μήνα, γίνεται ακόμα πιο άδικο!!!!

Γνωρίζω πώς μπορώ να κατεβάσω βιβλία, αλλά αυτό απλά δε γίνεται να το κάνω. Το βιβλίο είναι ένα μαγικό ταξίδι, μυρωδάτο, μεθυστικό. Δε γίνεται αυτό να το κάνω μπροστά στον υπολογιστή μου... Όσοι διαβάζουν πολύ είμαι σίγουρη πώς με καταλαβαίνουν.

Στη περίοδο που ζούμε, με τη κρίση που δεν είναι μόνο οικονομική, αλλά αντίθετα είναι βαθιά κοινωνική και πολιτιστική, ο κόσμος θα έπρεπε να έχει πρόσβαση σε πνευματικά αγαθά. Κι αν δε μπορούν να τη διευκολύνουν, τουλάχιστον να μη τη δυσχεραίνουν.

Από το Μικρό Ναυτίλο

Μύρισαι το άριστον
                                              ΙΙ
Κατοίκησα μια χώρα που 'βγαινε από την άλλη, την πραγματική, 

 όπως τ' όνειρο από τα γεγονότα της ζωής μου. Την είπα κι αυτήν        
 Ελλάδα και τη χάραξα πάνω στο χαρτί να τηνε βλέπω. Τόσο λίγη
έμοιαζε• τόσο άπιαστη.
Περνώντας ο καιρός όλο και τη δοκίμαζα: με κάτι ξαφνικούς σει-
σμούς, κάτι παλιές καθαρόαιμες θύελλες. Άλλαζα θέση στα πράγμα-
τα να τ' απαλλάξω από κάθε αξία. Μελετούσα τ' Ακοίμιστα και την
Ερημική ν' αξιωθώ να φκιάνω λόφους καστανούς, μοναστηράκια,
κρήνες. Ως κι ένα περιβόλι ολόκληρο έβγαλα γιομάτο εσπεριδοει-
δή που μύριζαν Ηράκλειτο κι Αρχίλοχο. Μα 'ταν η ευωδία τόση που
φοβήθηκα. Κι έπιασα σιγά σιγά να δένω λόγια σαν διαμαντικά να
την καλύψω τη χώρα που αγαπούσα. Μην και κανείς ιδεί το κάλλος.
'Ή κι υποψιαστεί πως ίσως δεν υπάρχει.

                                   

                                         


                                         VIII
Γυμνός, Ιούλιο μήνα, το καταμεσήμερο. Σ' ένα στενό κρεβάτι, ανά-
μεσα σε δυο σεντόνια χοντρά, ντρίλινα, με το μάγουλο πάνω στο
μπράτσο μου, που το γλείφω και γεύομαι την αρμύρα του.
Κοιτάζω τον ασβέστη αντικρύ στον τοίχο της μικρής μου κάμαρας.
Λίγο πιο ψηλά το ταβάνι με τα δοκάρια. Πιο χαμηλά την κασέλα
όπου έχω αποθέσει όλα μου τα υπάρχοντα: δυο παντελόνια, τέσσερα
πουκάμισα, κάτι ασπρόρουχα. Δίπλα, η καρέκλα με την πελώρια ψά-
θα. Χάμου, στ' άσπρα και μαύρα πλακάκια, τα δυο μου σάνταλα. Έχω
στο πλάι μου κι ένα βιβλίο.
Γεννήθηκα για να 'χω τόσα. Δε μου λέει τίποτε να παραδοξολογώ.
Από το ελάχιστο φτάνεις πιο σύντομα οπουδήποτε. Μόνο που 'ναι
πιο δύσκολο. Κι από το κορίτσι που αγαπάς επίσης φτάνεις, αλλά θέ-
λει να ξέρεις να τ' αγγίξεις οπόταν η φύση σου υπακούει. Κι από τη
φύση -αλλά θέλει να ξέρεις να της αφαιρέσεις την αγκίδα της.

Υ.Γ. Η συγκεκριμένη συλλογή έχει πολύ ψωμί από μόνη της και υπόσχομαι να επανέλθω...