Είμαστε όλοι άνθρωποι

Ειλικρινά αν διαβάσω ή δω άλλη μια φορά το φοβερά εμπνευσμένο σύνθημα "είμαστε όλοι Πακιστανοι", θα αρχίσω να ουρλιάζω γυμνή στη πλατεία Ομονοίας...

Δεν είμαστε όλοι Πακιστανοί, όπως δεν είμαστε όλοι Αλβανοι (άλλο εμπνευσμένο από τη δεκαετία του '90), όπως δεν είμαστε και όλοι Έλληνες.

Είμαστε όλοι άνθρωποι. Τι δεν καταλαβαίνεις;

ΑΝΘΡΩΠΟΙ

Και είμαστε διαφορετικοί. Με άλλη κουλτούρα, άλλα ήθη, άλλα έθιμα, άλλη εμφάνιση. Κάποιοι άνθρωποι είναι καλοί, κάποιοι είναι κακοί. Κάποιοι είναι έξυπνοι, κάποιοι όχι. Και ούτω καθεξής. Κρινόμαστε μόνο από αυτό. Από το πώς διάγουμε το βίο μας. Αυτό εξαίρει, μειώνει ή εξευτελίζει την ανθρωπιά μας. Όχι το χρώμα μας ή η θρησκεία μας ή δε ξέρω εγώ τι άλλο.

Αυτό πρέπει να καταλάβουμε και αυτό να προωθήσουμε. Γιατί σήμερα τα βάλανε με τους Πακιστανούς και είμαστε όλοι Πακιστανοί. Αν αύριο τα βάλουνε με τους Αφγανούς θα γίνουμε όλοι Αφγανοι; Δηλαδή ανάλογα με τις ρατσιστική κατεύθυνση που δίνει η κάθε εποχή εγώ θα αλλάζω φυλή κι εθνικότητα; Πώς ακριβώς αυτό λύνει το πρόβλημα; Μόνο με την απλή παραδοχή πώς είμαστε όλοι ίδιοι, μέσα στη διαφορετικότητα μας, πώς είμαστε όλοι άνθρωποι, μόνο αυτό λύνει το πρόβλημα. Αλλιώς απλά το αναπαράγουμε.

Ιστορική παρένθεση: Ο ρατσισμός δεν είναι σημείο των καιρών μας. Δεν τον έφερε η κρίση στη πόρτα μας. Για όποιον θυμάται στη δεκαετία του '90 ο εχθρός ήταν ο Αλβανός συμμαθητής μας, οι Σκοπιανοί που θέλαν να πάρουν τη Μακεδονία, οι Κούρδοι.

Στην περίοδο που ακολούθησε μετά την ανάληψη των Ολυμπιακών αγώνων, αυτά ξεχάστηκαν. Γιατί είχαμε ανάγκη μεταναστευτικά χέρια να κάνουν τις δουλειές μας. Όχι τις δουλειές που μας κλέψανε. Τις δουλειές που δε θέλαμε. Με τα συνακόλουθα φυσικά εργατικά ατυχήματα.

Μετά ήρθε η κρίση. Κι όπως οι μέλισσες έτσι κι αυτή μας τσίμπησε. Δε μπορούσαμε όμως να τα βάλουμε με τον, ενσωματωμένο πλέον στο Ελληνικό γίγνεσθαι, βαλκάνιο. (Άσε που πολλοί πλέον είναι κι Ευρωπαίοι πολίτες).  Έτσι τα βάλαμε με αυτούς που μπορούσαμε. Λες και την κρίση την έφεραν τα παιδιά των φαναριών, των χωραφιών, της ανέχειας.... Δεν την έφερε η μεγαλομανία, η αναλγησία, η μικρονόηση του Έλληνα. Δεν την έφερε ο καπιταλισμός και η ψευδαίσθηση της ευημερίας που δημιουργούσε.

Το έχω πει πολλές φορές και θα το ξαναπώ άλλες τόσες. Δε βοηθάει κανέναν και τίποτα να βλέπουμε το δέντρο και να χάνουμε το δάσος. Διότι πολύ απλά θα καταφέρουμε να καεί το δάσος στη προσπάθεια μας να προφυλάξουμε ένα δεντράκι στο ξέφωτο. Και ποιο δεντράκι; Μα πολύ απλά, την τύφλωση, που αυτή και μόνο μας έφερε μέχρι εδώ...