Προχθές έκλαιγα για τους 80 ανθρώπους του
εκτροχιασμένου τρένου που έχασαν τη ζωή τους στο βωμό του Instagram.
Χθες έκλαιγα για το ορφανό πόνι που
κοιμόταν αγκαλιά με το αρκουδάκι του. Και μετά έκλαιγα για τη συνάντηση μιας
άγνωστης κοπέλας με μία άγνωστη γιαγιά που έχασε τον νεαρό εγγονό της.
Σήμερα έκλαιγα για τον Αφγανό μετανάστη που
έχασε τη ζωή του σε στρατόπεδο συγκέντρωσης στην Ελλάδα του 2013. Και μετά για
την κοπέλα στην Κόρινθο που έχασε τη ζωή της από διασταυρούμενα πυρά, έτσι
γιατί έτυχε να περάσει το δρόμο.
Τελευταία έχω συνειδητοποιήσει ότι κλαίω
πολύ συχνά. Για τις γυναίκες που αναγκάζονται να ζητήσουν τη βοήθεια από
αγνώστους έξω από τα supermarket για να ταΐσουν
τα παιδάκια τους. Για τους συνανθρώπους μας που στήνονται σε ουρές για να
πάρουν φαγητό. Για τα παιδάκια που είναι στο νοσοκομείο και οι γονείς είναι
άνεργοι και δεν ξέρουν για τι να πρωτοκλάψουν. Για τη γενιά μου που θα βάλει τα
πτυχία στον τοίχο και θα μάθει να ζει, αν ζήσει, με 400 ευρώ. Για τους χιλιάδες
ανθρώπους που δεν άντεξαν και έδωσαν τέλος στη ζωή τους.
Κι αναρωτιέμαι, πότε θα τελειώσει όλο αυτό;
Θα τελειώσει ποτέ;
Αλλά ακόμα κι αν κάποια στιγμή στην Ελλάδα
τελειώσει όλο αυτό, πάλι δε θα σταματήσει το κλάμα. Γιατί ο πόλεμος κάπου θα
συνεχίσει να υπάρχει, ακόμα κι αν τελειώσει στη Συρία. Οι κυβερνήσεις πάντα θα
καταπιέζουν τους λαούς, ίσως όχι όλους, αλλά κάποιους. Η αστυνομία πάντα θα
είναι δύναμη καταστολής κάπου, απέναντι σε κάποιους. Η ανισότητα, κοινωνική και
οικονομική, πάντα θα δημιουργεί εντάσεις (αλλά σπάνια επιτυχημένες
επαναστάσεις). Ο ρατσισμός και ο φασισμός πάντα θα βρίσκουν πρόσφορο έδαφος,
σαν ζιζάνια, για να φυτρώσουν και να καταστρέψουν όποια κοινωνία είναι λίγο
αδύναμη. Πάντα θα υπάρχουν κάποιοι να πονάνε, να πεινάνε, να πεθαίνουν, να
αδικούνται….
Και το μόνο πράγμα που ποτέ δε θα έχει εθνικότητα, φυλή, θρησκεία,
που δεν διαφοροποιείται από άνθρωπο σε άνθρωπο, είναι ακριβώς αυτός ο ανθρώπινος
πόνος.
