Γιατί μας εκνεύρισαν οι αυξήσεις μισθών στη ΔΕΗ;

Γενικά το θεωρούσα αυτονόητο, αλλά τελικά δεν ήταν...

Οι αυξήσεις των μισθών στη ΔΕΗ μας εκνευρίζουν γιατί η ΔΕΗ είναι ΔΕΚΟ. Που σημαίνει  ότι πρόκειται για επιχείρηση που ανήκει στο Ελληνικό Δημόσιο ή ότι, έστω, ελέγχεται από αυτό. Άρα θα έπρεπε να επηρεάζεται απόλυτα από την οικονομική κατάσταση της χώρας.

Αν δεχτούμε σαν δεδομένο ότι η οικονομική μας κατάσταση δεν είναι καλή (και όποιος έχει αποδείξεις περί του αντιθέτου, παρακαλώ να μας τις προσκομίσει), και εάν σκεφτούμε την Εθνική Συλλογική Σύμβαση Εργασίας που είναι ακόμα στα 586€ μεικτά και το 1 εκ. Έλληνες κάτω από το όριο της φτώχειας τότε αναρωτιέται κανείς που θα βρεθούν τα λεφτά για τις αυξήσεις. Με δεδομένο δε ότι, καλώς, προωθείται τροπολογία για τα ευπαθή νοικοκυριά, τ ερώτημα γίνεται πιο επιτακτικό. Λανθασμένα πιστεύουμε ότι το πρόβλημα είναι αν θα αυξηθούν τα τιμολόγια. Μα και να μην αυξηθούν, πάλι από το Δημόσιο ταμείο δε θα πληρωθούν; Άρα πάλι από εμάς δε θα προκύψουν τα λεφτά; Τι σημασία έχει αν θα γίνει άμεσα ή έμμεσα;

Η ΔΕΗ δεν είναι ο Σκλαβενίτης ή ο Καρέλιας που έδωσαν αυξήσεις και τους είπαμε μπράβο. Δεν είναι προσωπικό το θέμα. Ούτε τους Σκλαβενίτηδες ξέρω, ούτε τους συνδικαλιστές και διοικούντες της ΔΕΗ.  Ο Σκλαβενίτης όμως, ως παράδειγμα, είναι μια ιδιωτική επιχείρηση και κανένας λόγος δε μου πέφτει στον τρόπο που θα διαχειριστεί το κέρδος του. Δε συμβαίνει το ίδιο με την ΔΕΗ όπως δε συνέβαινε και με την ΕΡΤ παλιότερα. 

Τέλος, επειδή βαρέθηκα να βλέπω νεόκοπους εκπροσώπους του ΣΥΡΙΖΑ να επικροτούν το έργο της ΓΕΝΟΠ – ΔΕΗ, θα ήθελα κάποιος να μου εξηγήσει, η στροφή του Φωτόπουλου στον ΣΥΡΙΖΑ τον μετέτρεψε σε αγνό συνδικαλιστή; Διότι τόσα χρόνια με το ΠΑΣΟΚ δεν τον αποκαλούσαμε έτσι... 

Περί δακρύων

Εντάξει, οφείλω να παραδεχτώ ότι είμαι παραπάνω ρομαντική από όσο πρέπει για το σημερινό κόσμο. Και ίσως έχω και παραπάνω απαιτήσεις από τους ανθρώπους από τις πραγματικές τους δυνατότητες. Αλλά πραγματικά, πόσο υπερβολικό είναι να περιμένω από κάποιον άνθρωπο των γραμμάτων και των τεχνών, όπως ο ίδιος διατείνεται, να ξέρει λίγη ιστορία δημοτικού; Την ίδια ιστορία που επικαλείται για να υποστηρίξει τα λεγόμενα του;

Ο κος Χωμενίδης, έκανε την εξής, δημόσια, ανάρτηση στον προσωπικό του λογαριασμό στο facebook.

Και ξεκινάμε από το πρώτο – πρώτο όνομα δημόσιου άντρα, που δεν έκλαιγε:

Θυμάται κανείς τι έγινε στην περίφημη δίκη της Ασπασίας; Ο Περικλής, που γνώριζε ότι στην ουσία η δίκη αποτελούσε ένα χτύπημα προς τον ίδιο, αποφάσισε να υπερασπιστεί δημόσια την ερωμένη του. Γνωρίζοντας ο σοφός δημόσιος άντρας, πόσο σημαντική είναι η επίκληση στο συναίσθημα, αποφάσισε ενώπιον ακροατηρίου, να δακρύσει. Και αυτό το δάκρυ του, έσωσε την Ασπασία. Το δημόσιο δάκρυ, του δημόσιου άνδρα, που 2500 χρόνια μετά μαθαίνει πώς δεν δάκρυζε...

Δεν είναι κακό να ανατρέχουμε και λίγο στην ιστορία, ειδικά όταν την επικαλούμαστε. Η ελληνική ιστορία, τόσο έντονα φορτισμένη, έχει πολλές στιγμές που προκάλεσαν συγκίνηση, στους απλούς πολίτες αλλά και στους διοικούντες αυτούς. Άλλωστε, ο ίδιος ο λαός μας, ΄έχει στη φύση του και τη συγκίνηση και την υπερβολή.

Άλλωστε, η επίκληση στο συναίσθημα διδάσκεται ακόμα και στα σχολεία ως μορφή πειθούς (Έκθεση Γ Λυκείου). Κι αυτό, γιατί είναι πράγματι πειστική η εικόνα ενός δημόσιου άντρα που συγκινείται.

Τέλος, επειδή πραγματικά έχουμε καταλήξει να αναλωνόμαστε σε ανούσια πράγματα και η ουσία να βρίσκεται αλλού, ας διαχωρίσουμε κάποια στιγμή τη συγκίνηση και τη φόρτιση της στιγμής από τη Μάρθα Βούρτση. Δεν βαλάντωσε ο άνθρωπος επειδή του έπεσε βαρύς ο μονόλογος. Αισθάνθηκε φορτισμένος και αυτό φάνηκε, μιλώντας για την αξιοπρέπεια και τα εθνικά ιδεώδη ενός λαού. Εάν αυτό μεταφράζεται ίδιο με τους ποταμούς ανούσιων δακρύων φωσκολικών ηρώων, πραγματικά ας μας φέρει κάποιος το δάσος πίσω. Γιατί το χάσαμε στην μετάφραση του δέντρου...

Επιστροφή και βλέπουμε...

Πέρασαν σχεδόν δυο χρόνια...

Και δεν κατάλαβα και πολλά να πω την αλήθεια. Κάτι όμως οι εκλογές, κάτι η ελπίδα που δεν την ψήφισα αλλά με το καλό να έρθει, κάτι που βρέχει και με πιάνει τάση ενδοσκόπησης, είπα να γράψω κάνα κειμενάκι, έτσι χωρίς λόγο.

Βέβαια, αυτές τις μέρες όλα έχουν λεχθεί, άλλα ενδιαφέροντα και άλλα αδιάφορα. Άλλα ελπιδοφόρα και άλλα πιο ελπιδοφόρα. Και κάποια τρομακτικά, mais, c’ est la vie!

Πριν δυο χρόνια αναρωτιόμουν αν είμαστε ο πιο δυστυχισμένος λαός της Ευρώπης. Σήμερα αναρωτιέμαι αν έχουμε αντιληφθεί ότι θαύματα δε γίνονται και χρειάζεται να κάνουμε και λίγη υπομονή και να είμαστε διατεθειμένοι να δώσουμε λίγο χρόνο στην κατάσταση που κάπως καλύτερα, μη λέμε ψέμματα, ακούγεται. Βεβαίως, όπου ακούς πολλά κεράσια, κράτα και μικρό καλάθι και με το Χρηματιστήριο σε ελεύθερη πτώση, μια κάποια ανασφάλεια, δε μπορεί, όλοι τη νιώθουμε.

Ένα μοναδικό σχόλιο επί της επικαιρότητας και αύριο πάλι. Όλα καλά και όλα ωραία μας τα έχουν πει δυο μέρες τώρα. Το μόνο που δε μας είπαν είναι για τις περικοπές στους μισθούς των βουλευτών. Δεν είμαι πλεονέκτρα, αλλά όπως τα 480 δεν είναι μισθός έτσι και τα 630 δεν είναι αρκετά. Είναι σαφώς καλύτερα, αλλά δεν είναι αρκετά. Είμαι διατεθειμένη να κάνω και άλλη υπομονή, αλλά θα ήθελα να μην είμαι μόνη μου σε αυτό, πάλι...

Υ.Γ. Η μακράν καλύτερη είδηση παρόλα αυτά, ήταν η πιο εύκολη στην υλοποίησή της. Και αναφέρομαι στα κάγκελα στη Βουλή και στις κλούβες στα Εξάρχεια. Θερμή παράκληση στους φίλους μπαχαλάκηδες: Ας αποδείξουμε ότι δεν είμαστε κατώτεροι των περιστάσεων...