To τέλος της λογικής vol 2

Και πάνω που τη μια μέρα τα βάλαμε με τον παραλογισμό του Ισλάμ (και των συμπαθούντων σε επίπεδο διαδήλωσης), μας ήρθε την επόμενη μέρα η καταγγελία και η σύλληψη του 27χρονου με την κατηγορία της βλασφημίας. Έτσι για να μας αποτελειώσει...

Από που να αρχίσω δε ξέρω...

Λοιπόν, καταρχήν να ξεκαθαρίσω τη θέση μου για να μην παρεξηγηθώ.

Η ομάδα στο facebook με την εικόνα του Γέροντα - Παστίτσιου, μου φάνηκε ΓΕΛΟΙΑ. Οκ, το παλικάρι ήθελε να τρολλάρει, αλλά εμένα σαν εικόνα δε μου άρεσε. Κι έτσι λοιπόν ΔΕΝ ΕΚΑΝΑ LIKE. Αυτή είναι η αξία και η απαξία του facebook. Εάν κάτι δε σου αρέσει, δεν το βλέπεις. Αν τώρα θεωρείς ότι προσβάλλει τα όσια και τα ιερά σου, κάνε και μια αναφορά στους διαχειριστές. Το facebook θυμίζω είναι ιδιωτική εταιρεία. Έχει δικαίωμα λοιπόν να ανεβάσει και να κατεβάσει ό,τι θέλει. 

Από εκεί και πέρα, ανεξάρτητα από την προσωπική μου γνώμη, να (ξανα)θυμίσω πώς ζούμε σε μια κοινωνία που έχει νόμους και Σύνταγμα και διατάξεις. Καλά ή κακά όλα τα παραπάνω, δε μας αφορά επί του παρόντος. Πάντως υπάρχουν. Συνεπώς και πρέπει να ακολουθούνται.

Δε σχολιάζω ότι είναι παράλογο και αναχρονιστικό να υπάρχει νόμος ενάντια στη βλασφημία. Ακόμα κι έτσι όμως, η "γελοιοποίηση" του γέροντα, δεν εμπίπτει σε αυτό το νόμο. Έως αυτή τη στιγμή που μιλάμε και μέχρι νεωτέρας ο γέροντας δεν είναι άγιος (ούτε και θεός φυσικά). Άρα το να καταφέρεται κάποιος χιουμοριστικά ή και ασεβώς απέναντι του, δε συνιστά βλασφημία.

Πέρα όμως από τα δικολαβίστικα του θέματος, υπάρχει και μια άλλη όψη. Όπως έγραφα και χθες, στην Ελλάδα έχουμε ανεξιθρησκεία, κατοχυρωμένη ελευθερία του λόγου και δεν είχαμε ούτε ένα περιστατικό λογοκρισίας από τη μεταπολίτευση και ύστερα. Άρα ο καθένας μπορεί να πιστεύει όπου θέλει, να γράφει ό,τι θέλει και να εκφράζεται με όποιον τρόπο θέλει, υπό την προϋπόθεση να με αφήνει να κάνω το ίδιο και να μην πλήττει με αυτή του τη συμπεριφορά τα κατοχυρωμένα συνταγματικά μου δικαιώματα. Εάν σε κάποιον δεν αρέσει η άποψη του διπλανού του, απλά δεν την ενστερνίζεται. Λογοκρισίες κάνουν οι δικτατορίες. Την τελευταία φορά που κοίταξα, τυπικά τουλάχιστον, είχαμε δημοκρατία.

Τέλος, και σημαντικότερο ίσως από όλα, η κινητοποίηση και η σύλληψη του 27χρονου, έγινε κατόπιν παρέμβασης της Χρυσής Αυγής. Τα συμπεράσματα που προκύπτουν από αυτό είναι προφανή. Αν το αυγό του φιδιού μπορεί να εκκολαφθεί μόνο του και να φτάσει στο 7%, τι θα γίνει αν το βοηθήσουμε, ανυπόκριτα κιόλας??

Η ελευθερία θέλει αρετή και τόλμη, έγραφε ο ποιητής. Ελπίζω ειλικρινά κάποια στιγμή να μπορέσουμε να βρούμε και αρετή και τόλμη, μήπως και καταφέρουμε να αγγίξουμε την ελευθερία. Μέχρι τότε να θυμίσω πώς οι αγνοί και οι τίμιοι, οι ηθικοί και οι άγιοι, δεν έχουν ανάγκη από καμιά ανελεύθερη πολιτεία να τους υπερασπιστεί. Τα καταφέρνουν μια χαρά και μόνοι τους. 

Υ.Γ. Το Δεκέμβριο του 2008, μετά την δολοφονία του Αλέξη Γρηγορόπουλου, είχε ανέβει μια σελίδα στο facebook με τίτλο: "Δόξα και τιμή στον αστυνομικό που πυροβόλισε το ..." (Δε θυμάμαι το χαρακτηρισμό που είχε δώσει στον 15χρονο, όποιος θυμάται, ας μου πει). Μετά από πολλές αναφορές, η σελίδα κατέβηκε και το θέμα σταμάτησε εκεί. Αν πηγαίνει σε δίκη ένας 27χρονος που διακωμώδησε την υστερία που έχουν πάθει ορισμένοι με το γέροντα Παϊσιο, τι θα έπρεπε να γίνει σε εκείνη την περίπτωση; Η δικαιοσύνη από αρχαιοτάτων χρόνων είναι τυφλή και δε λειτουργεί με δύο μέτρα και δύο σταθμά. Ειδικά όλοι αυτοί οι πατριδολάγνοι και αρχαιολάγνοι, θα έπρεπε να το γνωρίζουν αυτό.

To τέλος της λογικής vol1

Η προσπάθεια μου να βρω πρόλογο για τον παραλογισμό, έμεινε άκαρπη. Έτσι θα μπω απευθείας στο θέμα.

Θέλω κάποιος να μου πει τη λογική με την οποία έκαναν πορεία οι Μουσουλμάνοι στην Αθήνα. Επίσης θέλω κάποιος να μου πει τη λογική με την οποία η αριστερά στήριξε το όλο εγχείρημα.

Πραγματικά μιλάμε για το τέλος της λογικής.

Κι εξηγώ:

Η Ελλάδα έχει ανεξιθρησκεία. Μπορεί να κρατάμε τον παραλογισμό της επίσημης θρησκείας, αλλά είναι συνταγματικά κατοχυρωμένο το δικαίωμα του καθένα να πιστεύει ότι θέλει. Και να σέβεται και το δικαίωμα των άλλων να κάνουν το ίδιο φυσικά.

Επίσης στην Ελλάδα, όλα μας στραβά, αλλά από το 74 και μετά δεν έχουμε λογοκρίνει τίποτα. Μπορεί να μην πάνε όλα καλά, το αντίθετο, αλλά ακόμα ο καθένας έχει δικαίωμα να πει και να γράψει και να τραγουδήσει ό,τι θέλει.

Άρα, οι μουσουλμάνοι έχουν δικαίωμα να πιστεύουν στον Αλλάχ και να προσεύχονται και να κυκλοφορούν με τη μαντήλα τους, αν έτσι νοιώθουν σωστό. Κανείς δε μπορεί να τους το απαγορέψει. Δεν έχουν δικαίωμα να κάνουν πορεία και να κλείνουν το κέντρο για να διαμαρτυρηθούν για μια ταινία που μπορεί μεν να θίγει τη θρησκεία τους, αλλά αφενός δεν γυρίστηκε στην Ελλάδα, αφετέρου κι εδώ να είχε γυριστεί, με ποιο δικαίωμα ζητάνε την επιβολή λογοκρισίας σε μια χώρα που ποτέ δεν την επέβαλλε;

Κι έχει και συνέχεια ο παραλογισμός.

Επειδή φαίνεται πώς έχουμε μνήμη χρυσόψαρου, και σαν Έλληνες αλλά δυστυχώς και σαν αριστεροί, θυμίζω πώς όταν οι Χριστιανοί έκαιγαν τα βιβλία του Ανδρουλάκη και διαδήλωναν για τις ταυτότητες, στεκόμασταν στη γωνία και αστειευόμασταν και σχολιάζαμε τη γελοιότητα του πράγματος. Και πολύ καλά κάναμε. Τι έγινε τώρα; Είναι ακριβώς το ίδιο πράγμα, απλά αυτοί που το κάνουν τους θεωρούμε κατατρεγμένους. Αυτό από πότε αποτέλεσε δικαιολογία για τη βλακεία;

Οι μετανάστες στην Ελλάδα είναι πράγματι κατετρεγμένοι. Και πολύ σωστά στεκόμαστε δίπλα τους και είμαστε αλληλέγγυοι ως προς αυτούς. Δε σημαίνει όμως ότι πρέπει άκριτα να στηρίξουμε ότι κάνουν. Ειδικά όταν αυτό που κάνουν είναι ενάντια σε οποιαδήποτε μορφή δικαίου. Δεν είναι λογικό. Όταν έφυγαν από το μουσουλμανικό κόσμο, ήξεραν που θα έρθουν. Δε νομίζω να διαφημίζεται πουθενά η Ελλάδα σα μουσουλμανικό κράτος. 

Το παράλογο είναι παράλογο. Αν δε μπορούμε να το ξεχωρίσουμε και να το στηλιτεύσουμε ως τέτοιο, είμαστε κι εμείς παράλογοι. Και κυρίως δίνουμε όπλα να το πουν και κάποιοι άλλοι αυτό για εμάς. (Τα ευκόλως εννοούμενα...)

Απεργιακές κινητοποιήσεις, 26/09/12

Αύριο η Ελλάδα απεργεί...

Τα λόγια πραγματικά είναι περιττά.

Η κατάσταση πραγματικά είναι άσχημη και θέλουν να γίνει χειρότερη.

Πρέπει  να μας βρουν απέναντι τους. Όλους μαζί...

Περιμένω να σας δω όλους αύριο στους δρόμους.

Δεν είμαι αιθεροβάμων, δε πιστεύω πώς κάτι θα αλλάξει μεθαύριο. Αν το παλέψουμε όμως, έχουμε πιθανότητες να αλλάξει κάποια στιγμή.

Γιατί δύο πράγματα είναι σίγουρα:

Αν δεν αλλάξουμε εμείς τον κόσμο, σίγουρα δε θα αλλάξει από μόνος του.

Αν προσπάθήσεις δεν είναι σίγουρο πώς θα τα καταφέρεις. Αν δεν προσπαθήσεις όμως, είναι σίγουρο πώς, από μόνο του, δεν άλλαξε ποτέ τίποτα.

Επιμένω και θα επιμένω μέχρι να μην μπορώ πια:

Έχουμε έναν κόσμο να αλλάξουμε

Αν όχι τώρα, πότε;

Αν όχι εμείς, ποιοι;

ΡΑΝΤΕΒΟΥ ΣΤΟΥΣ ΔΡΟΜΟΥΣ

Η αδικία που σκοτώνει

Εντάξει, το παραδέχομαι, είμαι γκρινιάρα.

Όμως ποιος πιστεύει πώς πλέον δεν έχουμε λόγους για αυτό; Όχι έναν, χίλιους λόγους.

Το πρόβλημα βεβαίως, κι όποιος έχει στοιχεία ας με διαψεύσει, είναι πώς όλα αυτά για τα οποία γκρινιάζουμε σήμερα, είναι φαινόμενα παθογένειας που είχαν εκδηλωθεί στην ελληνική κοινωνία, πολλά χρόνια πριν. Απλά τότε κανείς δε τα στηλίτευε τόσο έντονα. Η εξήγηση φυσικά για αυτό είναι εκνευριστικά απλή. Κανέναν δε συνέφερε να τα θίξει. Όλοι, άλλος πολύ, άλλος λίγο, έιχαν συμφέρον από την υφιστάμενη κατάσταση. 

Σήμερα όμως τα πράγματα έχουν αλλάξει. Η πλειοψηφία του λαού, απλά δε περνάει καλά. Και φυσικά όλα αυτά που κάποτε τα ξεπερνούσαμε με ένα "έλα μωρέ, αυτή είναι η ελληνικη πραγματικότητα", σήμερα είναι βραχνάς για τους περισσότερους από εμάς.

Κι έτσι ο εργασιακός Μεσαίωνας της σύγχρονης Ελλάδας παίρνει σάρκα και οστά για όλους εμάς που προσπαθούμε να επιβιώσουμε μέσα σε αυτόν. Όλοι; Δυστυχώς όχι όλοι. Εξ' ου και η αδικία που σκοτώνει. Γιατί ακόμα και σήμερα, σε μια πτωχευμένη οικονομικά - κοινωνικά - πολιτιστικά χώρα, η γνωστή ελληνική πραγματικότητα ακόμα καλά κρατει. 

Το θέμα και το μοναδικό μου ερώτημα, είναι πόσο θα αντέξουμε εμείς που δε ξέρουμε να επιβιώσουμε μέσα σε αυτή. Και τι ακριβώς πρέπει να κάνουμε; Να προσπαθήσουμε να γίνουμε το κακό που δε μας αρέσει ή να ελπίζουμε σε μια καλή φαρμακευτική υποστήριξη; Γιατί εν τέλει ή θα γίνουμε σαν όλους τους άλλους και... φασκελοκουκούλωστα ή θα καταλήξουμε στα ψυχοφάρμακα. Άλλη λύση ο σημερινός απαισιόδοξος εαυτός μου δε βλέπει....

 

Υ.Γ. (αισιόδοξο). Ακόμα και στη πιο βαθιά θάλασσα, μπορεί να περάσει ο ήλιος. Ίσως κάποια στιγμή να φτάσει και μέχρι εμάς αυτός. Ίσως. Άλλωστε η ελπίδα πεθαίνει τελευταία. Ή όχι;