Στη σκιά του ουράνιου τόξου

Μερικές φορές, καλή ώρα όπως σήμερα, νιώθω ότι δε θα καταφέρω να εμπεδώσω ποτέ μερικά βασικά πράγματα για τη ζωή και τους ανθρώπους. Μεγαλώνω και μυαλό δε βάζω. Κι από ότι φαίνεται δε θα βάλω ποτέ.

Θέλω τόσο πολύ να πιστεύω στους ανθρώπους, στις προθέσεις τους, στο μέλλον που θα μπορούσαν να δημιουργήσουν. Οι άνθρωποι όμως μάλλον βρισκόμαστε εδώ για να απογοητεύουμε ο ένας τον άλλο.

Και τι καταφέρνουμε εν τέλει; Μα απλά να μετατρέπουμε τη ζωή μας σε ένα απλό, μονοδιάστατο πραγματάκι που το ορίζουν οι επιλογές που κάνουμε λόγω των φόβων μας. Αφήνουμε τη ζωή μας να περιστρέφεται γύρω από τους φόβους και τις ανασφάλειες μας. Όχι από τις ανάγκες μας, όχι από τις επιθυμίες μας, όχι από τις ικανότητες και τα χαρίσματα μας. Μόνο από τους φόβους μας,. Από το φόβο να μη μείνουμε μόνοι, από το φόβο να μην χάσουμε την ανεξαρτησία μας, από το φόβο μην απωλεσθούν τα κεκτημένα μας.

Έτσι τελικά καταλήγουμε μόνοι μας, αιχμάλωτοι των φόβων μας, έρμαια των ανασφαλειών μας, χωρίς μέλλον, χωρίς δυνατότητες να γίνουμε καλύτεροι, χωρίς να μπορούμε να προσφέρουμε τίποτα σε κανέναν. Κι είναι τόσο κρίμα. όχι μόνο επειδή όπως λέω πάντα έχουμε έναν κόσμο να αλλάξουμε αλλά κυρίως γιατί η ζωή δε πρέπει να είναι ένα απλό μονοδιάστατο πραγματάκι. Αντίθετα η ζωή πρέπει να είναι ένα μοναδικό πραγματάκι μέσα από το οποίο πρέπει να γινόμαστε καλύτεροι, να εξελισσόμαστε, να μαθαίνουμε από τα λάθη μας και να ξεπερνάμε τα εμπόδια των φόβων μας.

Να ζούμε, να αγαπάμε και να μαθαίνουμε (από το γνωστό βιβλίο του Λέο Μπουσκάλια).

Κάπως έτσι περνάει η κατάθλιψη μου... Με κάποιο τρόπο ανακαλύπτω την ελπίδα ακόμα κι όταν είμαι σίγουρη ότι δεν υπάρχει πουθενά. Ίσως γιατί πράγματι πεθαίνει τελευταία. Ίσως γιατί ακόμα δεν έχω απογοητευτεί από τους ανθρώπους όσο κι αν προσπαθούν σκληρά για αυτό. Ίσως γιατί ποτέ δεν έπαψα να πιστεύω στο θησαυρό που υπάρχει κάτω από το ουράνιο τόξο (ξέρετε, αυτό που βγαίνει μετά τη βροχή). Ίσως τελικά γιατί πάντα "αύριο ξημερώνει μια καινούρια μέρα" (ακόμα κι αν η μόνιμη απάντηση μου σε αυτό είναι : "Frankly, my dear, I don't give a damn").

Η μόνη προϋπόθεση για να ξημερώσει η μέρα και να είναι διαφορετική, είναι να το θέλουμε, να προσπαθήσουμε για αυτό. Να σταματήσουμε να τρέχουμε κυνηγημένοι από τους φόβους μας...

Aνέβα… Ανέβα…
Πάντα ανέβαινε. Ακόμη πιο ψηλά.
Στη κορφή σε περιμένει η αγάπη μ’ ένα μπουκέτο τριαντάφυλλα. 
Ανέβα…‘Ολο μπρος…’Ολο ψηλά.
Κι αν δε βρεις δρόμο, φτιάξε. 
Στην αγάπη δεν υπάρχουν δρόμοι έτοιμοι, τους φτιάχνεις εσύ.
Ανέβα...

Μενέλαος Λουντέμης

Επιλέγοντας

Όταν μιλάμε για ανθρώπους συνήθως στεκόμαστε στις ιδιότητες τους. Στα χαρακτηριστικά τους γνωρίσματα, τα εσωτερικά και τα εξωτερικά. Όμως οι άνθρωποι κυρίως είμαστε οι επιλογές μας, αυτές μας καθορίζουν. Και αυτές καθορίζουν και το μέλλον μας. Σε κάποιο βαθμό και το μέλλον των άλλων.

Τι θα γινόταν όμως αν οι επιλογές μας ήταν άλλες; Υπάρχει ένας κόσμος, παράλληλος με το δικό μας, που κάνουμε διαφορετικές επιλογές και καταλήγουμε σε διαφορετικό μέλλον; Όταν εδώ έρχεται κορόνα, κάπου αλλού έρχεται γράμματα; Και πριν πέσει το νόμισμα; Όλα είναι δυνατά;

Πολύ παλιά, διάβαζα σε ένα βιβλίο (νομίζω ότι ήταν "Οι σιωπές του Θεού" του Ζιλμπέρ Σινουέ) για το πείραμα με τη γάτα του Σρέντιγκερ. Σε αυτό το πείραμα, αποδεικνύεται, αν καταλαβαίνω καλά, ότι μπορούν δύο πραγματικότητες να υπάρξουν ταυτόχρονα. Μόλις όμως δούμε τη γάτα, ξέρουμε τι πραγματικά έχει πάθει. Άρα η μια πραγματικότητα εξαφανίζεται αμέσως και μένει μόνο το ένα ενδεχόμενο σε ισχύ. Τι θα γινόταν όμως αν επιλέγαμε να μην κοιτάξουμε ποτέ μέσα στο κουτί; Θα έμενε η γάτα στην αιώνιοτητα να είναι ζωντανή και νεκρή ταυτόχρονα; Άρα τελικά αυτό που σκότωσε τη γάτα, είναι η επιλογή μας να κοιτάξουμε. (Εντάξει, παραδέχομαι ότι είναι λίγο παραλογικός ο συλλοσμός μου, αλλά δεν είμαι και γνώστρια της κβαντομηχανικής, ένα απλό αρθράκι για τις επιλογές ήθελα να γράψω.)

Η μαγεία λοιπόν των επιλογών είναι ότι δείχνουν σε μεγάλο βαθμό την προσωπικότητα μας με πολύ πιο σαφή τρόπο από ότι τα εγγενή χαρίσματα μας. Εν τέλει, τι να το κάνεις να έχεις μυαλό, αν επιλέγεις να μην το χρησιμοποιήσεις; Τι σημασία έχει αν κατά βάθος είσαι καλός άνθρωπος, εαν στην επιφάνεια επιλέγεις να φέρεσαι με κακία ή να ψηφίζεις Χρυσή Αυγή; Που χρησιμεύει το ταλέντο σου στα λόγια αν επιλέγεις να εκράζεσαι με αγένεια; Ποιο είναι το νόημα να είσαι άνθρωπος, αν επιλέγεις να συμπεριφέρεσαι σαν κτήνος;

Αυτά τα ολίγα για σήμερα...

Τελειώνοντας, όταν σκέφτομαι τις επιλογές, πάντα θυμάμαι τους στίχους του Λειβαδίτη: "Όμως εσύ σωπαίνεις… Γιατί δε μιλάς; Πές μου! Γιατί ήρθαμε εδώ; Από πού ήρθαμε; Κι αυτά τα ιερογλυφικά της βροχής πάνω στο χώμα; Τι θέλουν να πουν;"

Αυτός που σωπαίνει

Το σούρουπο έχει πάντα τη θλίψη
ενός ατέλειωτου χωρισμού
Κι εγώ έζησα σε νοικιασμένα δωμάτια
με τὶς σκοτεινὲς σκάλες τους
που οδηγούνε
άγνωστο πού…
Με τις μεσόκοπες σπιτονοικοκυρές
που αρνούνται
κλαίνε λίγο
κι ύστερα ενδίδουν
και τ᾿ άλλο πρωί,
αερίζουν το σπίτι
απ᾿ τους μεγάλους στεναγμούς…
Στα παλαιικά κρεβάτια
με τα πάμολα στις τέσσερις άκρες
πλάγιασαν κι ονειρεύτηκαν
πολλοί περαστικοί αυτού του κόσμου
κι ύστερα αποκοιμήθηκαν
γλυκείς κι απληροφόρητοι
σαν τούς νεκρούς στα παλιά κοιμητήρια
Όμως εσύ σωπαίνεις…
Γιατί δε μιλάς;
Πές μου!
Γιατί ήρθαμε εδώ;
Από πού ήρθαμε;
Κι αυτά τα ιερογλυφικά της βροχής πάνω στο χώμα;
Τι θέλουν να πουν;
Ω, αν μπορούσες να τα διαβάσεις!!!
Όλα θα άλλαζαν…
Όταν τέλος, ύστερα από χρόνια ξαναγύρισα…
δε βρήκα παρά τους ίδιους έρημους δρόμους,
το ίδιο καπνοπωλείο στη γωνιά…
Κι ολόκληρο το άγνωστο
την ώρα που βραδιάζει…

Όταν ο Φούσκας συνάντησε την Άριελ

Το Αριελάκι, όταν ήρθε σπίτι μας

Πριν δυόμισι χρόνια ο αδερφός μου μου έφερε ένα γατάκι. Ένα γατάκι που παραλίγο να πνιγεί στη βροχή, όμως ήταν τυχερό και τα κατάφερε. Πέρασε μια βόλτα από τη φιλοζωική και κατέληξε σπίτι μου. Κρύφτηκε κάτω από το κρεβάτι, μέσα στη ντουλάπα, πάνω στο χριστουγεννιάτικο δέντρο. Έζησε τρεις μετακομίσεις, στη μία κοντέψαμε και να τη χάσουμε. Της μάθαμε να κάνει "μάου" κι έτσι παραλίγο να χάσει το όνομά της. Μαλώνουμε για το ποιος θα κάτσει στην καρέκλα του γραφείου μου και δυστυχώς έχει βρει την αγαπημένη της θέση να κοιμάται, πάνω μου... Την βρήκαν στο νερό, κι έτσι έγινε Άριελ, σαν τη μικρή γοργόνα, αλλά δεν της αρέσει να κάνει μπάνιο...

Δε ξέρω αν είναι τυχερή. Τα λεφτά δε φτάνουν για την ακριβότερη και καλύτερη τροφή, κι εγώ δεν είμαι ο πιο ταχτικός άνθρωπος του κόσμου. Όμως έχει ένα ζεστό κρεβατάκι να κοιμηθεί, κάποιον να της φιλάει τα μουσούδια και μια αγκαλιά να γουργουρίσει. Και την αγαπάω, νομίζω πώς μ' αγαπάει κι αυτή.

Πριν από ένα χρόνο μια παρέα από φίλες, βρήκε στο δρόμο μια κούτα με 5 γατάκια και τη μαμά-γάτα.Η γάτα γέννησε και θεώρησαν καλό να την πετάξουν στο δρόμο, μέσα στο κρύο. Τα κορίτσια μάζεψαν τη γάτα και προσπάθησαν να χαρίσουν τα γατάκια. Το ένα πέθανε, το άλλο το έδωσαν στη φιλοζωική, την κατάμαυρη Χιονάτη την κράτησε η κοπέλα που τα βρήκε, τον μικρό σκανδαλιάρη Πρινσάκο τον πήρε η κολλητή μου κι ένα γλυκούλης ρούχλας γατούλης πήγε κάπου που τον φρόντιζαν και τον αγαπούσαν.

Και πώς εμπλέκεται η οικονομική κρίση της χώρας με δύο άτυχα γατάκια; Η κοπέλα που κράτησε τη Χιονάτη, έμεινε άνεργη, οι συνθήκες την οδήγησαν σε κατάθλιψη, και μια μέρα πέταξε το γατάκι στον ακάλυπτο, να είναι μόνο του και να πεινάει και να κρυώνει. Από τον ακάλυπτο το μαζέψαμε εμείς, κι έτσι η Χιονατούλα βρήκε τον αδερφούλη της στο σπίτι της κολλητής μου. Δε ξέρω αν είναι τυχερή σε ένα σπίτι με άλλα δύο γατάκια, αλλά είναι πιο τυχερή από το να έμενε στον ακάλυπτο να κρυώνει. Δεν είναι;

Ο Φούσκας όταν ήρθε σπίτι μας

Κι ο μικρούλης ρούχλας γάτος; Είχε βρει μια καλή οικογένεια. Τον πρόσεχαν. Όμως δεν έβρισκαν δουλειά, κι έτσι μια ολόκληρη οικογένεια έπρεπε να φύγει στη Γερμανία. Να μεταναστεύσουν σε μια άλλη χώρα, να βρούνε δουλειά ώστε να επιβιώσουν. Το γατάκι όμως δε μπορούσε να φύγει. Πού να πάει άλλωστε; Έτσι ήρθε σε εμάς. Να κάνει παρέα στην Άριελ. Για όποιον δε θυμάται η μικρή γοργόνα του Ντίσνεϋ, είχε παρέα το Φούσκα, το ψάρι. Κι η μικρή γατούλα μου βρήκε το δικό της Φούσκα. 

Δε ξέρω αν είναι τυχερά. Καλά καλά δε ξέρω αν θα μπορέσω να τα κρατήσω ή θα πάνε στο χωριό να ζεσταίνονται μπροστά στο τζάκι. Ξέρω όμως ότι έχουν κάποιον να τα αγκαλιάζει, να τα χαϊδεύει, κάποιον να κοιμούνται πάνω του και να γουργουρίζουν στα πόδια του. Κάποιον να τα νοιάζεται και να τα αγαπάει. Έχουν πολλά παραπάνω πράγματα από πολλούς συνανθρώπους μας σήμερα. Γιατί μπορεί η αγάπη και η φροντίδα είναι ανεκτίμητης αξίας, αλλά μπορούμε πάντα να τα δώσουμε τόσο απλόχερα, χωρίς καμία προσπάθεια, αρκεί να θέλουμε....