Σήμερα
σε διάφορα μέσα αναπαράγεται μία έρευνα σύμφωνα με την οποία οι Έλληνες είμαστε
οι λιγότερο ευτυχισμένοι πολίτες της Ευρώπης.
Μεταξύ
μας, δεν ξέρω αν είμαστε οι πιο δυστυχισμένοι ή όχι με δεδομένο ότι αφενός δεν
εμπιστεύομαι αυτές τις έρευνες και αφετέρου δεν έχω μέτρο σύγκρισης.
Από την
άλλη πλευρά, προτιμώ να σχολιάσω αυτό παρά την ημέρα Εθνικής μας περηφάνιας,
αφού αν έπρεπε να μιλήσω για αυτό μάλλον θα με έκανα δυστυχισμένη. Ξέρετε αυτή
η σκέψη του που ήμασταν και του που φτάσαμε, κάπως μου κάθεται. Έγινε και η
φασαρία με τον Τζιτζι(φιογ)κώστα στη Θεσσαλονίκη που θεώρησε πολύ λογικό να
καλέσει τους ναζιστές στη γιορτή ενάντια στον ναζισμό που με δυστύχησε κάπως.
Μετά είπα να αδιαφορήσω, διότι όλα τα είχε αυτός ο καημένος ο τόπος, οι
παρελάσεις του έλειπαν... Κάπως έτσι, κατέληξα να κάνω τη μικρή παρένθεση για
την 28η Οκτωβρίου την οποία και κλείνω τάχιστα.
Επανέρχομαι
στον πιο δυστυχισμένο λαό της Ευρώπης. Μα καλά, γιατί;
Οκ,
ξέρω, δεν έχουμε δουλειές και όσοι έχουμε δεν πληρωνόμαστε. Κι έχουμε κρεμάσει
τα πτυχία στον τοίχο γιατί δεν έχουμε λεφτά να τον βάψουμε. Σύμφωνοι.
Επίσης
σε λίγο θα φορολογήσουν και τον αέρα που αναπνέουμε.
Καταλαβαίνω
ότι όλοι μας ζούμε μαύρες μέρες, κι αν κάποιος δε ζει κι όλα του πάνε καλά, να
μου στείλει το τηλέφωνο του, αλλά αν καθίσουμε να βιώσουμε την μιζέρια μας σε
αυτό το βαθμό, στο τέλος δε θα μπορέσουμε να ορθοποδήσουμε ποτέ.
Κοινώς,
παιδιά σηκωθείτε να βγούμε στους δρόμους (έστω για βόλτα) κι αφήστε τη δυστυχία
σπίτι. Ο καιρός ακόμα είναι καλός, τα περίπτερα έχουν μπύρες και η ελπίδα,
ευτυχώς, πεθαίνει τελευταία...
