Επιστροφή και βλέπουμε...

Πέρασαν σχεδόν δυο χρόνια...

Και δεν κατάλαβα και πολλά να πω την αλήθεια. Κάτι όμως οι εκλογές, κάτι η ελπίδα που δεν την ψήφισα αλλά με το καλό να έρθει, κάτι που βρέχει και με πιάνει τάση ενδοσκόπησης, είπα να γράψω κάνα κειμενάκι, έτσι χωρίς λόγο.

Βέβαια, αυτές τις μέρες όλα έχουν λεχθεί, άλλα ενδιαφέροντα και άλλα αδιάφορα. Άλλα ελπιδοφόρα και άλλα πιο ελπιδοφόρα. Και κάποια τρομακτικά, mais, c’ est la vie!

Πριν δυο χρόνια αναρωτιόμουν αν είμαστε ο πιο δυστυχισμένος λαός της Ευρώπης. Σήμερα αναρωτιέμαι αν έχουμε αντιληφθεί ότι θαύματα δε γίνονται και χρειάζεται να κάνουμε και λίγη υπομονή και να είμαστε διατεθειμένοι να δώσουμε λίγο χρόνο στην κατάσταση που κάπως καλύτερα, μη λέμε ψέμματα, ακούγεται. Βεβαίως, όπου ακούς πολλά κεράσια, κράτα και μικρό καλάθι και με το Χρηματιστήριο σε ελεύθερη πτώση, μια κάποια ανασφάλεια, δε μπορεί, όλοι τη νιώθουμε.

Ένα μοναδικό σχόλιο επί της επικαιρότητας και αύριο πάλι. Όλα καλά και όλα ωραία μας τα έχουν πει δυο μέρες τώρα. Το μόνο που δε μας είπαν είναι για τις περικοπές στους μισθούς των βουλευτών. Δεν είμαι πλεονέκτρα, αλλά όπως τα 480 δεν είναι μισθός έτσι και τα 630 δεν είναι αρκετά. Είναι σαφώς καλύτερα, αλλά δεν είναι αρκετά. Είμαι διατεθειμένη να κάνω και άλλη υπομονή, αλλά θα ήθελα να μην είμαι μόνη μου σε αυτό, πάλι...

Υ.Γ. Η μακράν καλύτερη είδηση παρόλα αυτά, ήταν η πιο εύκολη στην υλοποίησή της. Και αναφέρομαι στα κάγκελα στη Βουλή και στις κλούβες στα Εξάρχεια. Θερμή παράκληση στους φίλους μπαχαλάκηδες: Ας αποδείξουμε ότι δεν είμαστε κατώτεροι των περιστάσεων...