Κάθε χρόνος έχει τις απώλειες του. Και δεν είναι όλες οι απώλειες απαραίτητα κακές. Η απώλεια όμως του Χρόνη Μίσσιου μέσα στο 2012, ήταν κακή. Γιατί ήταν ένας άνθρωπος κι ένας συγγραφέας, που στην άνυδρη πλέον χώρα της ελληνικής γραμματείας, θα μας λείψει...
Το Χρόνη Μίσσιο οι περισσότεροι τον ξέρουν από το "Καλά, εσύ σκοτώθηκες νωρίς". Ίσως κι από το "Χαμογέλα ρε, τι σου ζητάνε;"
Εγώ τον γνώρισα το πρώτο καλοκαίρι που ταξίδεψα μόνη μου προς τη Νάξο. Εγώ πήγαινα Γυμνάσιο και το βιβλίο ήταν "Το κλειδί είναι κάτω από το γεράνι".
Το βιβλίο, όπως λέει και το οπισθόφυλλο, μιλάει για έναν καινούριο κόσμο. Έναν κόσμο "που κυβερνά ο έρωτας, κι όλες οι περιπέτειες τελειώνουν καλά με μαγικούς τρόπους".
Έναν κόσμο που οι άνθρωποι έχουν φίλους, και δεν είναι μόνοι τους. Δε φοβούνται να εκφράσουν τα συναισθήματα τους, είναι πλήρεις. Έναν κόσμο, που έχει ανάγκη από λίγα, αλλά καταφέρνει πολλά, αφού οι επαναστάσεις προκύπτουν απλά κι αβίαστα, όπως και όλα τα συναισθήματα.
Κυρίως, έναν κόσμο που επιτρέπει να μπαίνεις στο σπίτι του άλλου, στη ζωή του άλλου. Εύκολα κι απλά. Αρκεί να βρεις το κλειδί που είναι πάντα κρυμμένο κάτω από το γεράνι.
Κι έτσι φτάνω στο όνειρο, που μάλλον δε μπορεί να μας προσφέρει η πόλη. Στο μικρό σπίτι με κήπο, που στην είσοδο του έχει το περβάζι με τα γεράνια και το κλειδί του εκει, για να μπορούν να μπουν οι φίλοι μου και οι άνθρωποι που αγαπώ, χωρίς να χρειαστεί να χτυπήσουν...
Καταλήγω σ' ένα ποίημα που υπάρχει στις πρώτες σελίδες του βιβλίου. Γιατί αυτή είναι η αγάπη. Ή τελοσπάντων, κάπως έτσι θα έπρεπε να είναι....
Σ' αγαπώ, χωρίς εσένα θα 'μαι ανείπωτα μόνος.
Σ' αγαπώ, σε θέλω σαν τρελός.
Σ' αγαπώ, σε λατρεύω, θέλω να χωθώ στην αγκαλιά σου.
Σ' αγαπώ, θέλω να 'μαι μαζί σου.
Σ' αγαπώ, θέλω να 'μαι το φιλαράκι σου.
Σ' αγαπώ, θέλω να σε γνοιάζομαι.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου