Επιλέγοντας

Όταν μιλάμε για ανθρώπους συνήθως στεκόμαστε στις ιδιότητες τους. Στα χαρακτηριστικά τους γνωρίσματα, τα εσωτερικά και τα εξωτερικά. Όμως οι άνθρωποι κυρίως είμαστε οι επιλογές μας, αυτές μας καθορίζουν. Και αυτές καθορίζουν και το μέλλον μας. Σε κάποιο βαθμό και το μέλλον των άλλων.

Τι θα γινόταν όμως αν οι επιλογές μας ήταν άλλες; Υπάρχει ένας κόσμος, παράλληλος με το δικό μας, που κάνουμε διαφορετικές επιλογές και καταλήγουμε σε διαφορετικό μέλλον; Όταν εδώ έρχεται κορόνα, κάπου αλλού έρχεται γράμματα; Και πριν πέσει το νόμισμα; Όλα είναι δυνατά;

Πολύ παλιά, διάβαζα σε ένα βιβλίο (νομίζω ότι ήταν "Οι σιωπές του Θεού" του Ζιλμπέρ Σινουέ) για το πείραμα με τη γάτα του Σρέντιγκερ. Σε αυτό το πείραμα, αποδεικνύεται, αν καταλαβαίνω καλά, ότι μπορούν δύο πραγματικότητες να υπάρξουν ταυτόχρονα. Μόλις όμως δούμε τη γάτα, ξέρουμε τι πραγματικά έχει πάθει. Άρα η μια πραγματικότητα εξαφανίζεται αμέσως και μένει μόνο το ένα ενδεχόμενο σε ισχύ. Τι θα γινόταν όμως αν επιλέγαμε να μην κοιτάξουμε ποτέ μέσα στο κουτί; Θα έμενε η γάτα στην αιώνιοτητα να είναι ζωντανή και νεκρή ταυτόχρονα; Άρα τελικά αυτό που σκότωσε τη γάτα, είναι η επιλογή μας να κοιτάξουμε. (Εντάξει, παραδέχομαι ότι είναι λίγο παραλογικός ο συλλοσμός μου, αλλά δεν είμαι και γνώστρια της κβαντομηχανικής, ένα απλό αρθράκι για τις επιλογές ήθελα να γράψω.)

Η μαγεία λοιπόν των επιλογών είναι ότι δείχνουν σε μεγάλο βαθμό την προσωπικότητα μας με πολύ πιο σαφή τρόπο από ότι τα εγγενή χαρίσματα μας. Εν τέλει, τι να το κάνεις να έχεις μυαλό, αν επιλέγεις να μην το χρησιμοποιήσεις; Τι σημασία έχει αν κατά βάθος είσαι καλός άνθρωπος, εαν στην επιφάνεια επιλέγεις να φέρεσαι με κακία ή να ψηφίζεις Χρυσή Αυγή; Που χρησιμεύει το ταλέντο σου στα λόγια αν επιλέγεις να εκράζεσαι με αγένεια; Ποιο είναι το νόημα να είσαι άνθρωπος, αν επιλέγεις να συμπεριφέρεσαι σαν κτήνος;

Αυτά τα ολίγα για σήμερα...

Τελειώνοντας, όταν σκέφτομαι τις επιλογές, πάντα θυμάμαι τους στίχους του Λειβαδίτη: "Όμως εσύ σωπαίνεις… Γιατί δε μιλάς; Πές μου! Γιατί ήρθαμε εδώ; Από πού ήρθαμε; Κι αυτά τα ιερογλυφικά της βροχής πάνω στο χώμα; Τι θέλουν να πουν;"

Αυτός που σωπαίνει

Το σούρουπο έχει πάντα τη θλίψη
ενός ατέλειωτου χωρισμού
Κι εγώ έζησα σε νοικιασμένα δωμάτια
με τὶς σκοτεινὲς σκάλες τους
που οδηγούνε
άγνωστο πού…
Με τις μεσόκοπες σπιτονοικοκυρές
που αρνούνται
κλαίνε λίγο
κι ύστερα ενδίδουν
και τ᾿ άλλο πρωί,
αερίζουν το σπίτι
απ᾿ τους μεγάλους στεναγμούς…
Στα παλαιικά κρεβάτια
με τα πάμολα στις τέσσερις άκρες
πλάγιασαν κι ονειρεύτηκαν
πολλοί περαστικοί αυτού του κόσμου
κι ύστερα αποκοιμήθηκαν
γλυκείς κι απληροφόρητοι
σαν τούς νεκρούς στα παλιά κοιμητήρια
Όμως εσύ σωπαίνεις…
Γιατί δε μιλάς;
Πές μου!
Γιατί ήρθαμε εδώ;
Από πού ήρθαμε;
Κι αυτά τα ιερογλυφικά της βροχής πάνω στο χώμα;
Τι θέλουν να πουν;
Ω, αν μπορούσες να τα διαβάσεις!!!
Όλα θα άλλαζαν…
Όταν τέλος, ύστερα από χρόνια ξαναγύρισα…
δε βρήκα παρά τους ίδιους έρημους δρόμους,
το ίδιο καπνοπωλείο στη γωνιά…
Κι ολόκληρο το άγνωστο
την ώρα που βραδιάζει…