Η αδικία που σκοτώνει

Εντάξει, το παραδέχομαι, είμαι γκρινιάρα.

Όμως ποιος πιστεύει πώς πλέον δεν έχουμε λόγους για αυτό; Όχι έναν, χίλιους λόγους.

Το πρόβλημα βεβαίως, κι όποιος έχει στοιχεία ας με διαψεύσει, είναι πώς όλα αυτά για τα οποία γκρινιάζουμε σήμερα, είναι φαινόμενα παθογένειας που είχαν εκδηλωθεί στην ελληνική κοινωνία, πολλά χρόνια πριν. Απλά τότε κανείς δε τα στηλίτευε τόσο έντονα. Η εξήγηση φυσικά για αυτό είναι εκνευριστικά απλή. Κανέναν δε συνέφερε να τα θίξει. Όλοι, άλλος πολύ, άλλος λίγο, έιχαν συμφέρον από την υφιστάμενη κατάσταση. 

Σήμερα όμως τα πράγματα έχουν αλλάξει. Η πλειοψηφία του λαού, απλά δε περνάει καλά. Και φυσικά όλα αυτά που κάποτε τα ξεπερνούσαμε με ένα "έλα μωρέ, αυτή είναι η ελληνικη πραγματικότητα", σήμερα είναι βραχνάς για τους περισσότερους από εμάς.

Κι έτσι ο εργασιακός Μεσαίωνας της σύγχρονης Ελλάδας παίρνει σάρκα και οστά για όλους εμάς που προσπαθούμε να επιβιώσουμε μέσα σε αυτόν. Όλοι; Δυστυχώς όχι όλοι. Εξ' ου και η αδικία που σκοτώνει. Γιατί ακόμα και σήμερα, σε μια πτωχευμένη οικονομικά - κοινωνικά - πολιτιστικά χώρα, η γνωστή ελληνική πραγματικότητα ακόμα καλά κρατει. 

Το θέμα και το μοναδικό μου ερώτημα, είναι πόσο θα αντέξουμε εμείς που δε ξέρουμε να επιβιώσουμε μέσα σε αυτή. Και τι ακριβώς πρέπει να κάνουμε; Να προσπαθήσουμε να γίνουμε το κακό που δε μας αρέσει ή να ελπίζουμε σε μια καλή φαρμακευτική υποστήριξη; Γιατί εν τέλει ή θα γίνουμε σαν όλους τους άλλους και... φασκελοκουκούλωστα ή θα καταλήξουμε στα ψυχοφάρμακα. Άλλη λύση ο σημερινός απαισιόδοξος εαυτός μου δε βλέπει....

 

Υ.Γ. (αισιόδοξο). Ακόμα και στη πιο βαθιά θάλασσα, μπορεί να περάσει ο ήλιος. Ίσως κάποια στιγμή να φτάσει και μέχρι εμάς αυτός. Ίσως. Άλλωστε η ελπίδα πεθαίνει τελευταία. Ή όχι;