Κυριακάτικη μη-έμπνευση

Κυριακή σήμερα κι η έμπνευση μ' έχει εγκαταλείψει. Τις προηγούμενες μέρες που είχα έμπνευση, δεν είχα χρόνο... Παράλληλα κάνει ζέστη, ακούω σε επανάληψη εκπομπή - αφιέρωμα στη Νάξο και είμαι σίγουρη πώς  αν αρχίσω κι εγώ να γράφω για τους διορισμούς, τους φόρους, την κρίση, τους μετανάστες, απλά δε θα κερδίσει κανείς τίποτα (για σήμερα τουλάχιστον).

Μια βόλτα στο facebook με πείθει πώς έχω δίκιο. Ανεκδοτάκια, (τα περισσότερα κακόγουστα), chek-in σε παραθαλάσσια (και μη) μέρη, φωτογραφίες υπερ και υπο-θαλάσσιες, ποτά και ξενύχτια. Κοινώς, όλοι γύρισαν από τις διακοπές τους και είναι πολύ ευτυχισμένοι. Να πω τη πικρή μου αλήθεια (παρακάπτοντας τη γκρίνια που με διακρίνει), καλά κάνουν.

Σκέφτομαι κι εγώ με τη σειρά μου πόσο θα τα ήθελα όλα αυτά. Ίσως όχι έτσι, αλλά να , θα ήθελα ένα Ικαριώτικο πανηγύρι, μια βουτιά στις βόρειες θάλασσες της Νάξου (και στις νότιες), μια ήρεμη βραδιά με κρασί και φίλους να παίζουν μουσική. Λίγη ησυχία. Λίγη παλιά, καλή παραδοσιακή, καλοκαιρινή Ελλάδα....

Και θα σταματήσω εδώ αυτό το πολύ σύντομο ποστ. Ας περάσουμε και μια μέρα χωρίς προβληματισμούς, δε ξέρω αν το αξίζουμε, αλλά σίγουρα το έχουμε ανάγκη.

Υ.Γ. Όσοι δεν είδατε το αφιέρωμα από το "αλάτι της γης" στη Νάξο, απλά να το δείτε!!