Συνήθως το φθινόπωρο μας πιάνει αυτή η μελαγχολία. Αυτό που φεύγει το καλοκαίρι, τέρμα το διάλειμμα, πιάνουν και οι πρώτες οι βροχές... Αυτά βέβαια μέχρι πέρυσι. Γιατί φέτος, βροχούλα κάναμε αμάν να δούμε κι επιπλέον, δεδομένης της κατάστασης, τα προσωπικά σχέδια του καθενός έχουν σταλθεί στις καλένδες έως νεωτέρας...
Ή και όχι. Δε ξέρω αλλά εγώ το βρίσκω τόσο γλυκούλι το φθινόπωρο...
Το χώμα μυρίζει τόσο ωραία μετά τη βροχή, ακόμα και στην Αθήνα.
Τα σχέδια και τα όνειρα, τζάμπα είναι, άμα τα κόψουμε και αυτά τι θα μείνει;
Κι όταν κάτι τελειώνει, πάντα κάτι καινούριο αρχίζει...
Γι' αυτό λοιπόν υπάρχει και η τέχνη. Η μουσική, η ποίηση, το τραγούδι. Για να μας θυμίζουν ότι υπάρχουν τόσα ωραία πράγματα γύρω μας...
Εντωμεταξεί βοηθάει και ο καιρός σήμερα, επιτέλους δείχνει να φθινοπωριάζει. Οπότε μπορούμε να αρχίσουμε να κάνουμε όλοι μαζί τα χειμωνιάτικα σχέδια μας. Και κυρίως μπορούμε να ερωτευτούμε, είναι η καλύτερη εποχή του χρόνου για να ερωτευθείς. Άλλωστε το είπε και ο Πασχαλίδης στο αγαπημένο μου φθινοπωρινό τραγούδι: Η αγάπη θέλει μια αγκαλιά, λίγο κρασί κι ένα ζεστό κρεβάτι.... Κι ας μου επιτραπεί ένα και μόνο σχόλιο: Αν μπορούσαμε να ζήσουμε τη ζωή μας απλά, τότε μόνο μπορεί και να αντιλαμβανόμαστε όλη της την ουσία.
Για το video του τραγουδιού δείτε εδώ γιατί το ιστολόγιο αρνείται να μου το ανεβάσει (κλαψ)...
Κι εντάξει, αυτά είναι τα τραγούδια που ακούω εγώ, υπάρχουν όμως κι άλλα τραγούδια για το φθινόπωρο (και ομολογώ ότι όλα είναι φιλικές συνεισφορές).
Και δέχομαι προτάσεις για υπόλοιπα τραγούδια... Άλλωστε το φθινόπωρο θα ξαναρθεί του χρόνου...
Και μερικές φθινοπωρινές φωτογραφίες από τη Νάξο, έτσι για να μην ξεχνιόμαστε...
Και μερικές εκτός Νάξου (έτσι για να μη λένε τοπικίστρια!!)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου