Εργασία και χαρά

Μερικές μέρες, όπως είναι αυτές οι τελευταίες, νοιώθω ότι όλα μου φταίνε. Νοιώθω πώς είμαι σε μια χώρα που κάθε στιγμή μου λέει ότι είμαι ανεπιθυμήτη. Νοιώθω πώς όποια προσπάθεια κι αν καταβάλουμε, εν τέλει όλα καταλήγουν στην ίδια συνισταμμένη: "στου κουφού τη πόρτα όσο θέλεις βρόντα".

Στο θέμα μου. Είμαστε όλοι εργαζόμενοι. Σωστά; Σωστά. Κάποιοι μπήκαν με προηγούμενες συμβάσεις, και αμοίβονται λίγο καλύτερα από τη γενιά των 480, κάποιοι μπήκαμε τώρα και μετά βίας επιβιώνουμε. Όλοι όμως είμαστε εργαζόμενοι.

Ή μήπως όχι; Ε λοιπόν έχω καταλήξει πώς όχι, δεν είμαστε. Γιατί απλά δεν εργαζόμαστε όλοι το ίδιο. Κοινώς, υπάρχουν οι μαλάκες (ή τα θύματα) και υπάρχουν και οι φελλοί (που επιπλέουν). Υπάρχουν οι εργατικοί και υπάρχουν και οι τεμπέληδες. Υπάρχουν αυτοί που θα παλέψουν για το σύνολο (με προσωπικό κόστος ενίοτε) και υπάρχουν και αυτοί που πετάνε χαρταετό σφυρίζοντας αδιάφορα, γιατί απλά θέλουν να είναι αρεστοί.

Για κάποιο εντελώς διεστραμμένο λόγο όμως, όσοι αντιδρούν περισσότερο, δουλεύουν και περισσότερο. Μάλλον η προπαγάνδα ενάντια στον συνδικαλιστή έκανε καλά τη δουλειά της κατά την προηγούμενη δεκαετία κι έτσι σήμερα οι διαφωνούντες με τα εργασιακά καθεστώτα που μας έχουν επιβάλλει, προσπαθούμε να την αποτινάξουμε από πάνω μας.

Κι επειδή αυτό το θέμα με καίει, επιτρέψτε μου να επεκταθώ ελαφρώς. Αν με ρώταγε κάποιος πριν από ένα - δυο χρόνια για τον συνδικαλισμό και ειδικά για τον συνδικαλιστή που βρίσκεται στο απυρόβλητο (κι εννοώ ότι προστατεύεται από το νόμο όσο αφορά ενδεχόμενη απόλυση), θα με έβρισκε τόσο αντίθετη ως προς αυτό το καθεστώς που θα εκνευριζόταν. Έχω ήδη εκνευρίσει πολύ κόσμο με αυτή μου την άποψη. Ο συνδικαλισμός και η διεκδίκηση των δικαιωμάτων του εργαζόμενου, δεν είναι επάγγελμα. Είναι ανάγκη. Είναι κάτι που πρέπει να γίνεται από όλους. Όχι από κάποιον που πληρώνεται για αυτό. Επιπροσθέτως, ο εργαζόμενος πρέπει να κρίνεται για την εργασία του, όχι για την έκφραση των πολιτικών του απόψεων...

Και μετά χρειάστηκε να δουλέψω με άλλους. Να συνεργαστώ με άλλους εργαζόμενους που όλοι στο ίδιο καζάνι βράζουμε αλλά κανείς δε το βλέπει, ή κανείς δε θέλει να το δει, που είναι το ίδιο.

Κι επειδή η επανάληψη είναι μητέρα της μαθήσεως, ας ξαναπώ ότι ποτέ δεν περίμενα από κανέναν να βγει και να διεκδικήσει για το σύνολο. Δε μπορούν όλοι να γίνουν ήρωες και να βάλουν το κεφαλάκι τους στην εργασιακή λαιμητόμο. Το καταλαβαίνω αυτό. Αλλά όταν κάποιος άλλος το κάνει για σένα, ε νομίζω μπορείς να υψώσεις ελαφρώς το χαμηλό αναστηματάκι του. Μήπως και αλλάξει κάτι...

Αλλά όχι... Στο σημερινό εργασιακό Μεσαίωνα, οι εργαζόμενοι επιλέγουν να σκύβουν όλο και περισσότερο το κεφάλι τους, κοινώς σφυρίζουν αδιάφορα, αφού φοβούνται μη χάσουν τα ήδη χαμένα... Κι αφού όλοι σκύβουν πιο πολύ, ξέρεις τι παθαίνει αυτό που δε σκύβει.... Πάει το κεφάλι. Το τραγικό του πράγματος είναι πώς πλέον δε χρειάζεται να σηκώσεις το κεφάλι σου για να το χάσεις. Αρκεί απλά να μην το σκύψεις.

Το αποτέλεσμα είναι πώς αυτοί οι λίγοι που είναι να χάσουν τα κεφάλια τους, τα χάνουν με συνοπτικές διαδικασίες και όλοι οι υπόλοιποι συνεχίζουν να γκρινιάζουν από τον καναπέ του σπιτιού τους στους φίλους, στους γονείς, στους γκόμενους/ες, αλλά σε κανέναν που να μπορεί πραγματικά να βοηθήσει...

Σε αυτό το σημείο άρχισα να καταλαβαίνω γιατί ο νομοθέτης έθεσε τον συνδικαλιστή στο απυρόβλητο. Γιατί με συναδέλφους σαν αυτούς που κυκλοφορούν στην αγορά, οι ελπίδες σου είναι κάπου ανάμεσα στο μηδέν και στο μείον άπειρο...

Κοινώς ή θα σκάσεις και θα κάνεις τη δουλειά σου και μόνο αυτή (κοιτώντας τον πολύτιμο εαυτό σου και μόνο αυτόν)  ή θα πέσεις στη γνωστή σκουληκότρυπα όπου όλοι σου λένε ότι έχεις δίκιο (που μιλάς για τα ΔΙΚΑ ΤΟΥΣ εργασιακά διακιώματα) αλλά κανείς δε πολυψήνεται να σε βοηθήσει να το διεκδικήσεις. Εαν δε η σχέση σου με τη διπλωματία κινείται κι αυτή στα ίδια χαμηλά επίπεδα... άσ' τα να πάνε!!

Και μετά με ρωτάνε γιατί οι δύο αγαπημένες μου λέξεις για το 2012 είναι αλληλεγγύη και δικαιοσύνη... Προφανώς γιατί τις βλέπω τόσο σπάνια να συμβαίνουν, που σκέφτομαι να τις χτυπήσω τατουάζ μήπως ανεβάσω τα ποσοστά τους.