Θα την αλλάξουμε τη ζωή

Ο Χρόνης Μίσσιος σ' ένα μυθιστόρημα του (Το κλειδί είναι κάτω από το γεράνι) βάζει έναν ήρωα του να λέει "Όλα τα είπαν οι παππούδες Ισμηνάκι, αλλά ποιος τους άκουσε;" Και ποιος τους θυμάται να προσθέσω... Ο Μίσσιος αναφερόταν βέβαια στους αρχαίους και στην συνολική προσφορά τους, εγώ όμως που διάβασα το βιβλίο πολύ μικρή το μετέφρασα αλλιώς στο κεφαλάκι μου. Η δική μου μετάφραση λέει πώς μέσα από την τέχνη (ποίηση, λογοτεχνία, μουσική, ζωγραφική κλπ), ο άνθρωπος έχει πει τις μεγαλύτερες αλήθειες. Ίσως να τις έχει πει με λίγο περισσότερο λυρισμό από όσο αντέχει η σύγχρονη, δυτική, τεχνοκρατική κουλτούρα μας, αλλά αν θέλετε τη γνώμη μου, καλύτερα έτσι.

 

Ποίησις συνέχεια λοιπόν, κι από τον ρομαντικό ποιητή του Αιγαίου, στην οργισμένη ποιήτρια των Εξαρχείων. Φαντάζομαι περιττό και να αναφέρω το όνομα της, αλλά επειδή ποτέ δεν ξέρεις, για την Κατερίνα Γώγου ο λόγος...

Και μπορείτε να με πείτε ρομαντική. Και μπορείτε να με πείτε όπως θέλετε. Τέτοιες ώρες όμως εγώ ελπίζω. Ελπίζω σε έναν καλύτερο κόσμο. Σε έναν κόσμο που μπορούμε να φτιάξουμε. Κι αν χρειαστεί να καταστρέψουμε αυτόν που τώρα έχουμε, δε πειράζει... Δεν ήταν και πολύ πετυχημένος άλλωστε!!!

Και το πιστεύω, θέλω να το πιστεύω, θα το καταφέρουμε... Θα αλλάξουμε τη ζωή. Θα παλέψουμε και θα αγωνιστούμε και θα είναι δύσκολο, ποτέ το όμορφο δεν ήρθε εύκολα... Όχι γιατί δεν είναι εύκολο, αλλά γιατί κάποιοι δε θέλουν να μας αφήσουν. Όλοι μαζί όμως, θα τα καταφέρουμε...

Αλληλεγγύη χρειάζεται. Κι ελπίδα. Κι όρεξη να κάνεις όνειρα. Άλλωστε είπαμε, οι ονειροπόλοι και οι ρομαντικοί, αυτοί που δεν κοιτάνε τον εαυτό τους και μόνο αυτόν, αυτοί που δεν ελπίζουν να βολευτούν και να ρεφορμίσουν από τα 25, αυτοί θα παλέψουν...

Σημασία έχει να παραμένεις άνθρωπος. Κι αυτό, το ξέρω πριν μου το πεις, αυτό είναι το δύσκολο. Ναι είναι δύσκολο να μπορείς να παρακάμψεις τον εαυτούλη σου και να κοιτάξεις λίγο παραπέρα. Είναι δύσκολο να θυμηθείς πόσο ωραίο είναι να δίνεις και να δίνεσαι.

Ζούμε σε μια εποχή που η ίδια η κοινωνία τρώει τα παιδιά της και τα μαθαίνει μόνο να καταναλώνουν. Να καταναλώνουν τους γύρω τους, σαν ύαινες. Κι όταν δε μένει τίποτα άλλο, να καταναλώνουν τον ίδιο τον εαυτό τους. Ποιος σκέφτηκε ποτέ ότι κι αυτό κάποτε θα τελειώσει; Και τι θα μείνει τότε; Θα περιμένουμε απλά ποιος θα φαγωθεί τελευταίος;

Η πιο γνωστή φράση της Γώγου ίσως είναι αυτή:

Ξέρω πως ποτέ δε σημαδεύουνε στα πόδια.

Στο μυαλό είναι ο Στόχος. το νου σου ε;

Κι αυτό είμαι σίγουρη ότι μπορούμε να το θυμόμαστε πιο εύκολα από μια βαρυσήμαντη και βαρετή ανάλυση...

Αν μπορούσαμε όλοι να ανοίξουμε το μυαλό μας...

Να προφυλάξουμε την καρδιά μας...

Να κοιτάξουμε ψηλα...

Να κάνουμε όνειρα και να παλέψουμε για αυτά...

Τότε θα παραμέναμε άνθρωποί

Και θα είχαμε ελπίδα να την αλλάξουμε τη ρημάδα τη ζωή!!!

Y.Γ. Το πρώτο βίντεο είναι φυσικά Magic De Spell να τραγουδούν "Εμένα οι φίλοι μου" σε ποίηση Κατερίνας Γώγου. Το δεύτερο βίντεο είναι Στιχοιμα να διασκευάζουν Magic De Spell. Για κάποιο λόγο μου φαίνεται πολύ ενδιαφέρουσα διασκευή...