Βόλτα με το μικρό ναυτίλο

Σήμερα το πρόγραμμα (ξανά)έχει Ελύτη.

Κι όχι οποιοδήποτε απόσπασμα. Το αγαπημένο μου από το Μικρό Ναυτίλο…

 Που είναι αυτός ο νέος σήμερα; Υπάρχει; Υπήρξε άλλωστε ποτέ;

Στα μέσα του Αυγούστου που βγήκαν οι βάσεις, οι σημερινοί 18χρονοι, επέλεξαν την εύκολη λύση. Στρατός και αστυνομία. Που είναι τα όνειρα, που είναι οι προσδοκίες, που είναι οι στόχοι;

Κι αυτό δεν είναι σημερινό. Δεν το έφερε η κρίση. Αυτή είναι η κοινωνία μας. Αυτή ήταν ανέκαθεν η κοινωνία μας…

Ο ποιητής οραματίζεται τον νέο άνθρωπο, που ερωτεύεται με πάθος, που παλεύει για τα ιδανικά του με πάθος, που ζει με πάθος. Έναν νέο άνθρωπο, που δεν αντιλαμβάνεται κοινωνικές συμβάσεις και περιορισμούς, αλλά αντίθετα μπορεί να τα καταρρίψει και να χαράξει τη προσωπική του πορεία.

‘Όταν ο άνθρωπος είναι νέος, δεν έχει περιορισμούς, έχει οράματα. Και παλεύει για αυτά. Δεν συμβιβάζεται. Ο ρεφορμισμός έρχεται με την ηλικία. Κι ίσως καλά κάνει κι έρχεται. Ίσως η ασφάλεια και ο φόβος να είναι αναγκαία παρελκόμενα για την επιβίωση των μεγάλων ανθρώπων. Ίσως… Αλλά μου είναι αδύνατον να το αποδεχτώ για νέους ανθρώπους…

Τελευταία, ανεβαίνουν διάφορες δημοσιεύσεις στο διαδίκτυο. Για παιδιά που αντιδρούν, που ερωτεύονται, που ονειρεύονται, που ελπίζουν, που ζουν… Θέλω να ελπίζω ότι αυτά τα παιδιά δεν είναι η μειοψηφία, ότι είναι πολλά κι είναι παντού. Και θα τα καταφέρουν. Θα τα καταφέρουμε…

Ειλικρινά, το ελπίζω και το εύχομαι. Εύχομαι πώς η κρίση θα αποτελέσει το μοχλό για να βγουν στην επιφάνεια τα σωστά κίνητρα. Γιατί ζωή δεν είναι απλά να υπάρχεις. Ζωή είναι να παλεύεις, να ελπίζεις, να ονειρεύεσαι, να μην απογοητεύεσαι και να μην παραιτείσαι.

Ζωή είναι να ακούσεις τον ποιητή, βαθιά μέσα σου και να πιάσεις το ΠΡΕΠΕΙ από το ιώτα και να το γδάρεις έως το πι. Κι όχι μόνο όταν είσαι ηλικιακά νέος. Για όσο πιο πολύ μπορείς. Για να μείνεις για πάντα νέος…

Αλλιώς πώς θα καταφέρεις να ζήσεις;

Μα είναι δυνατόν ΝΑ ΦΟΒΑΣΑΙ ΝΑ ΖΗΣΕΙΣ;