Νεκρούς θα μας φοβούνται πιο πολύ, επανάληψη

Στον απόηχο του αν έχει νόημα να πολεμάς και να αγωνίζεσαι ή όχι, η απάντηση είναι ναι. Έχει νόημα. Κι έχεις υποχρέωση να το κάνεις. Όχι απλά γιατί η ανοχή σου, η ανοχή μας, είναι αυτή που μας έφερε ως εδώ, αλλά κυρίως γιατί έχεις λόγους να το κάνεις. Σοβαρούς λόγους.

Έχουμε έναν κόσμο, και οφείλουμε να κάνουμε κάτι για αυτόν. Οφείλουμε να προσπαθούμε, να συνεχίζουμε, να ερωτευόμαστε και να παλεύουμε. Γιατί αυτό τον κόσμο, έχουμε να τον παραδώσουμε στα παιδιά μας. Και θέλουμε να τους δώσουμε κάτι καλύτερο από αυτό που παραλάβαμε. Ή τουλάχιστον θέλουμε να τους πούμε ότι προσπαθήσαμε, ότι κάναμε ότι καλύτερο μπορούσαμε.

Ο μόνος λόγος να μην παλέψει κάποιος, είναι να μην έχει βρει κάτι που να αξίζει τον κόπο. Όμως είναι όλα αυτά τα απλά πράγματα, τα οποία μας στερούνε, για τα οποία αξίζει και οφείλουμε να προσπαθήσουμε.

Άλλωστε, νομίζω πώς το έχω ξαναπεί, ξεκινάμε από τα απλά, από τα λίγα, για να μπορέσουμε να φτάσουμε στα μεγάλα. Δε ξέρω αν θα τα καταφέρουμε, αλλά πάντα μπορούμε να προσπαθήσουμε.

Ναι, αγαπημένη μου,
εμείς γι' αυτά τα λίγα και απλά πράγματα πολεμάμε
για να μπορούμε να 'χουμε μια πόρτα, έν΄ άστρο, ένα σκαμνί
ένα χαρούμενο δρόμο το πρωί
ένα ήρεμο όνειρο το βράδυ.
Για να ΄χουμε έναν έρωτα που να μη μας τον λερώνουν
ένα τραγούδι που να μπορούμε να τραγουδάμε
Όμως αυτοί σπάνε τις πόρτες μας
πατάνε πάνω στον ερωτά μας.
Πριν πούμε το τραγούδι μας
μας σκοτώνουν.
Μας φοβούνται και μας σκοτώνουν.
Φοβούνται τον ουρανό που κοιτάζουμε
φοβούνται το πεζούλι που ακουμπάμε
φοβούνται το αδράχτι της μητέρας μας και το αλφαβητάρι του παιδιού μας
φοβούνται τα χέρια σου που ξέρουν να αγκαλιάζουν τόσο τρυφερά
και να μοχτούν τόσο αντρίκια
φοβούνται τα λόγια που λέμε οι δυο μας με φωνή χαμηλωμένη
φοβούνται τα λόγια που θα λέμε αύριο όλοι μαζί
μας φοβούνται, αγάπη μου, κι όταν μας σκοτώνουν
νεκρούς μας φοβούνται πιο πολύ.