Σαν σήμερα γεννήθηκε ο Μάνος Χατζιδάκης (23 Οκτωβρίου 1925) στη Ξάνθη. Κι αυτό είναι άλλο ένα αφιέρωμα στη μνήμη του. Με πλήρη συναίσθηση πώς "όταν μιλάει ένας μεγάλος και σπουδαίος, οι μικροί και ταπεινοί πρέπει να σωπαίνουν", δεν έχω να προσθέσω πολλά. Θα υπάρξουν πολλοί να υμνήσουν (ή να καταγγείλουν) το βίο, την πολιτεία του και την πολιτιστική κληρονομιά που μας άφησε. Εγώ θα αφήσω απλά τη ρομαντική μου πλευρά να μιλήσει... (Καμιά πρωτοτυπία δηλαδή).
Ο καθένας μας διαγράφει μέσα από τα μουσικά του ακούσματα μια προσωπική διαδρομή μέσα στο χρόνο. Κι είμαστε τυχεροι που στην Ελλάδα έχουμε τόσους πολλούς, μεγάλους καλλιτέχνες με φοβερή προσφορά. Κι είμαστε τόσο άτυχοι που αυτοί υποσκελίζονται μέσα από μια σύχρονη αστική κουλτούρα, που υποβιβάζει το σημαντικό κι αναβαθμίζει το ασήμαντο. Η τέχνη είναι έκφραση κι ο καθένας μπορεί και πρέπει να εκφράζεται όπως αυτός επιθυμεί, δε λέω το αντίθετο, απλά με πληγώνει να μιλάω με κόσμο, με νέο κόσμο και να αγνοούν (έως να σνομπάρουν) μια κληρονομιά τόσο μεγάλη και πλατιά που χωράει όλο τον κόσμο μέσα της...
Κι όταν λέω όλο τον κόσμο, εννοώ όλο τον κόσμο. Η μουσική του Μάνου Χατζιδάκη ενώνει μέχρι και σήμερα και γεφυρώνει χάσματα τόσο γενιών όσο και μουσικά. Είναι έμπνευση... Όχι μόνο η μουσική, αλλά και ο ίδιος ο καλλιτέχνης.
Κι είναι μια μουσική που όλοι έχουμε ακούσει. Όλοι από κάπου τη θυμόμαστε. Ακόμα κι αν δεν ξέρουμε ότι ήταν δική του. Ακόμα κι αν κάποιοι παρέλειψαν να μας το πουν.
Και μετά ο Χατζιδάκης συνάντησε τη Μελίνα. Και μαζί απέδειξαν ότι η Ελλάδα πρώτα απ' όλα και πάνω απ' όλα είναι πολιτισμός. Όχι ένας αρχαίος πολιτισμός που έζησε και πέθανε κι έχουν μείνει μόνο μερικοί γραφικοί να ανατρέχουν σε αυτόν όποτε θέλουν να αποδείξουν την "εθνική υπεροχή μας". Όχι. Απέδειξαν ότι έχουμε (ή ότι έστω μπορούμε να έχουμε) έναν σύγχρονο, αέναο, διαρκώς εξελισσόμενο πολιτισμό. Αναφέρομαι φυσικά στο μαγευτικό "Ποτέ την Κυριακή"... Με μια απίστευτη μουσική, που κέρδισε το Όσκαρ, και μια φοβερή απεικόνιση της εποχής. Με έναν Πειραιά που φαινόταν τόσο υπέροχος, μια Μελίνα ονειρεμένη και μια Ελλάδα που σχεδόν νοιώθεις να τη μυρίζεις. Ακόμα και ο Ολυμπιακός γίνεται σχεδόν συμπαθητικός σε αυτή την ταινία. (Μην παρεξηγηθώ, η σχέση μου με το ποδόσφαιρο είναι σχεδόν μηδενική, απλά η "Ίλια" ως γνήσιο κορίτσι του λαού και του Πειραιά ήταν και Ολυμπιακός!!!)
Κι έτσι λίγο πριν το τέλος της ημέρας, ας θυμηθούμε να πάμε μια βόλτα από τη δικιά μας "Οδό Ονείρων". Αυτή που κανείς δε μπορεί να μας τη στερήσει. Άλλωστε "ζωή είναι και τ' όνειρο"
Κι αξίζει τόσο πολύ ένα βαλς ονειρεμένο, ένα βαλς ονειρικό, το βαλς των ονείρων μας... Ακόμα κι αν είναι χαμένα όνειρα. Το καλό με τα όνειρα είναι πώς πάντα μπορούμε να κάνουμε καινούρια...
Και να θυμάστε να αγαπάτε, είναι το πιο βαθύ, το πιο απλό και το πιο μεγάλο που μπορείτε να κάνετε. Ζήστε τον "Μέγαλο Ερωτικό" της ζωής σας. Κι αν δε ξέρετε πως γίνεται, μπορείτε να ακούσετε πώς το κατάλαβε και το μετέφερε ο Χατζιδάκης. Γιατί το βαθύτερο δείγμα πολιτισμού είναι να ξέρεις να αγαπάς και να μπορείς να το δείχνεις....
!!!
ΑπάντησηΔιαγραφή