Προσοχή!!! Αστυνομία

Διάβαζα χθες το βράδυ το άρθρο του tvxs για την αστυνομική βία και θυμόμουν όλες αυτές τις χιλιάδες συζητήσεις που έχω κάνει μέσα σε αυτά τα χρόνια με φίλους, παλιούς συμμαθητές, μαθητές μου, με κύριο θέμα "γιατί δεν πρέπει να γίνεις αστυνομικός".

Οφείλω να ομολογήσω πώς μέχρι πρόπερσι, είχα βάλει πολύ νερό στο κρασί μου σε σχέση με την Ελληνική Αστυνομία. Το γεγονός ότι είχα στο περιβάλλον μου αστυνομικούς (δεν μπορούσα να το αποφύγω δυστυχώς) συν του ότι ήμασταν σε μεγάλο βαθμό αποκοιμισμένοι, βοηθούσε στο να δω την Ελ.Ασ. αν όχι με συμπάθεια, τουλάχιστον με ανοχή.

Μέχρι τότε το κύριο επιχείρημα μου ενάντια στην αστυνομία, ήταν πώς δεν είναι σωστό και λογικό, στα δεκαοχτώ σου, με όλη τη ζωή μπροστά σου, στην ηλικία που πρέπει να κάνεις όνειρα (βγουν δε βγουν), να δέχεσαι να μπεις εσώκλειστος, με στόχο να βολευτείς. Αλλά επίσης είναι περισσότερο φαινόμενο κοινωνικής παθογένειας. Βασικά είναι απαράδεκτο σε όλη σχεδόν τη τελευταία δεκαετία (και μιλάω για τα χρόνια πριν τη κρίση), η ελληνική κοινωνία και η ελληνική "παιδεία" να προωθεί ως ιδανική μορφή επαγγελματικής αποκατάστασης την ενσωμάτωση του νέου στα σώματα ασφαλείας.

Το πρόβλημα μπορεί βεβαίως να ξεκινάει από την εισαγωγή σε αστυνομικές σχολές, δε σταματάει όμως εκεί. Θυμάμαι μου έλεγε γνωστός μου αστυνομικός ότι καθ' όλα τα χρόνια της φοίτησης του (τα εξής δύο), μέσα στη σχολή το μόνο που άκουγε ήταν εθνικιστικές εξάρσεις. Αντίστοιχα καθηγητής του Πανεπιστημίου Πειραιά που τότε δίδασκε και κάποια μαθήματα στην Αμυγδαλέζα, αν θυμάμαι καλά, μας έλεγε ότι το επίπεδο εκπαίδευσης στη σχολή παραμένει επίτηδες χαμηλό ώστε να περισσέψει χώρος και χρόνος για την εθνικιστική προπαγάνδα υπεροχής. Έτσι φτάσαμε να ακούμε από πρώην φίλους να μας κατηγορούν πως δεν είχαμε μυαλό που δε μπήκαμε κι εμείς σε μια αστυνομία να βολευτούμε, πώς  είμαστε αγνώμονες αφού δεν αναγνωρίζουμε την προσφορά των σωμάτων ασφαλείας και παράλληλα πως δεν είμαστε αρκετά Έλληνες. Στο σημείο αυτό να σχολιάσω πώς ξέρω πολλά άτομα (συμπεριλαμβανομένου εμού) που μια χαρά μυαλό είχαμε, βαθμολογικά τουλάχιστον, να μπούμε και στην αστυνομία και όπου αλλού θέλαμε, αλλά ευτυχώς είχαμε στόχο να προσφέρουμε κάτι χρήσιμο στην κοινωνία!! Επίσης η ισχυρή πλειοψηφία των αστυνομικών που εγώ τουλάχιστον ξέρω, το έργο που παράγουν είναι μηδέν. Κι όταν λέω μηδέν, εννοώ μηδέν. Οι υπόλοιποι (που ευτυχώς δεν ξέρω) φαντάζομαι είναι αυτοί που δέρνουν. Αν αυτό είναι προσφορά, δε σκοπεύω ούτε να τη σεβαστώ ούτε, σαφέστατα, να την αντιγράψω. Όσο για το κομμάτι του ανθελληνισμού, αρνούμαι και να το (ξανα)σχολιάσω...

Κάποια στιγμή όμως τελείωνε και η εθνικιστική έξαρση και ξεκινούσε νέος γύρος διαφωνιών. Που συνοψίζεται σε δύο απλές λέξεις "σύνδρομο εξουσίας". Τους το καλλιεργούν από τη σχολή; Πλάθεται αργότερα στα τμήματα; Δεν ξέρω. Γεγονός είναι πώς δεν έχω γνωρίσει ούτε έναν αστυνομικό, από τους γνωστούς μου, μέχρι το ματατζή στην πορεία, μέχρι τον (κατά τ' άλλα ευγενέστατο, δε μπορώ να πω) της τροχαίας που με σταμάτησε για έλεγχο, που να μην έχει σύνδρομο εξουσίας. Λες και τους το δίνουν ενδοφλέβια, κάθε πρωί μαζί με τον καφέ. Φυσικά αυτό ξεκινάει από την εργασία και φτάνει στο που θα πάμε για καφέ, σε ποιο τραπέζι θα κάτσουμε και πάει λέγοντας. Που καταλήγει, ευτυχώς δεν έχω μάθει και δεν σκοπεύω άλλωστε...

Όλα αυτά όμως, μέχρι πρόπερσι, άντε και πέρυσι, μπορούσα να τα καταπιώ. Με δυσκολία, αλλά μπορούσα. Το τελευταίο όμως καιρό, δε μπορώ. Πολύ πριν τις εκλογές, όταν ακόμα προσπαθούσαμε να πείσουμε την ανάπηρη κυβέρνηση Παπαδήμου, πώς δεν αντέχουμε άλλες μειώσεις σε μισθούς, συντάξεις κι επιδόματα (πού να ξέραμε), τα ματ και οι αστυνομικές δυνάμεις αντί να συστρατευτούν με τον υπόλοιπο λαό, πετούσαν δακρυγόνα. Σε μια χώρα που η ανεργία των νέων φτάνει το 55% (χωρίς να μετράμε φοιτητές, φαντάρους και μειωμένα απασχολούμενους), οι νέοι απέναντι μας, μας πετούσαν δακρυγόνα την ώρα που εμείς διεκδικούσαμε τα δικά ΤΟΥΣ εργασιακά δικαιώματα. Με τη δική μου λογική αυτό του κάνει ΣΥΝΕΝΟΧΟΥΣ. 

Στις αρχές τις δεκαετίας του 2000, η επιλογή της αστυνομίας ως μέσο επαγγελματικής αποκατάστασης μπορεί να ήταν προϊόν ανάγκης. Στις σημερινές μέρες όμως είναι συνειδητή επιλογή του ατόμου να αποτελέσει μέρος του πλέον κατάπτυστου μέρους της κοινωνίας (μετά τους χρυσαυγίτες) και να λειτουργήσει ως συνένοχος σε μια πολιτική βίας κι εξαθλίωσης του υπόλοιπου κοινωνικού ιστού. Και η δικαιολογία του βιοπορισμού δεν ευσταθεί όταν εγκληματείς σε βάρος της κοινωνίας...

Ακόμα κι έτσι όμως, κάποιοι θα μπορούσαν να πουν ότι δε φταίνε οι αστυνομικοί αυτό καθ' αυτώ, δεδομένου ότι εκτελούν εντολές. Ωραία λοιπόν, όταν η εντολή σαφέστατα έχει γίνει "Τσακίστε τους", μπορεί να υπάρξει αυτή η δικαιολογία; Εκτός αν δεν είναι άνθρωποι και είναι απλά ρομποτάκια που μπορούν μόνο να εκτελούν εντολές. Από πλευράς μου, κανένα πρόβλημα. Τα ρομποτάκια όμως δε δικαιούνται δικαίωμα ψήφου και οποιουδήποτε άλλου δικαιώματος μπορεί να διεκδικήσει ένας ελεύθερα σκεφτόμενος, αυτεξούσιος άνθρωπος. 

Εν κατακλείδι, δε τρέφω αυταπάτες. Ξέρω ότι έχουμε Χούντα πλέον. Ξέρω ότι πλέον η Αστυνομία απλά θα δέρνει, θα κακοποιεί και θα βασανίζει. Έτσι κάνουν τα όργανα μιας Χούντας, πάντα και παντού. Αυτή τη φορά όμως, ας μη το δεχτούμε, ας κάνουμε κάτι για αυτό. Ας καταλάβουμε στο τέλος - τέλος, πώς "υπάνθρωπο" δε σε κάνει η φυλή ή η οικονομική σου κατάσταση ή ο σεξουαλικός σου προσανατολισμός. "Υπάνθρωπο" σε κάνει το να μην εκτιμάς το συνάνθρωπο σου. "Υπάνθρωπο" σε κάνει το να μειώνεις, να εξευτελίζεις την αξιοπρέπεια του. "Υπάνθρωπο" σε κάνει το να βασανίζεις, να σκοτώνεις, να καταστρέφεις άλλους ανθρώπους. Σ' αυτή τη γωνιά του πλανήτη, δε χωράνε (ή δε θα έπρεπε να χωράνε) πια αυτά...