Το μεδουσάκι: Μικρή Πράσινη Θάλασσα

Σήμερα λοιπόν έχει πάλι Ελύτη στο πρόγραμμα, αλλά από άλλη ποιητική συλλογή.

Μικρή πράσινη θάλασσα δεκατριώ χρονώ

Που θα 'θελα να σε υιοθετήσω

Να σε στείλω σχολείο στην Ιωνία

Να μάθεις μανταρίνι και άψινθο

Μικρή πράσινη θάλασσα δεκατριώ χρονώ

Στο πυργάκι του φάρου το καταμεσήμερο

Να γυρίσεις τον ήλιο και ν' ακούσεις

Πως η μοίρα ξεγίνεται και πως

Από λόφο σε λόφο συνεννοούνται

Ακόμα οι μακρινοί μας συγγενείς

Που κρατούν τον αέρα σαν αγάλματα

Μικρή πράσινη θάλασσα δεκατριώ χρονώ

Με τον άσπρο γιακά και την κορδέλα

Να μπεις απ' το παράθυρο στη Σμύρνη

Να μου αντιγράψεις τις αντιφεγγιές στην οροφή

Από τα Κυριελέησον και τα Δόξα σοι

Και με λίγο Βοριά λίγο Λεβάντε

Κύμα το κύμα να γυρίσεις πίσω

Μικρή πράσινη θάλασσα δεκατριώ χρονώ

Για να σε κοιμηθώ παράνομα

Και να βρίσκω βαθιά στην αγκαλιά σου

Κομμάτια πέτρες τα λόγια των Θεών

Κομμάτια πέτρες τ' αποσπάσματα του Ηράκλειτου.

Η Μικρή πράσινη θάλασσα ανήκει στη ποητική συλλογή "Το Φωτόδεντρο και η Δέκατη Τέταρτη Ομορφιά". Βέβαια νομίζω ότι οι περισσότεροι το γνωρίσαμε από τα ποίηματα που διδασκόμασταν στην κατεύθυνση.

Νομίζω ότι το ποίημα αυτό, όπως και όλα τα ποιήματα αυτής της συλλογής, έχουν όλα τα χαρακτηριστικά που προσωπικά αγαπώ στον Ελύτη.

Το φως, τη θάλασσα (το μαγικό Αιγαίο του Ελύτη) και τον έρωτα, τη δύναμη του αποίου αγαπάει να υπογραμμίζει και αγαπώ να αναγνωρίζω!!

Ο Ελύτης επηρεάστηκε από τον υπερρεαλισμό , διατήρησε όμως πάντα τον προσωπικό του τόνο , απελευθερώνοντας τον ψυχικό του κόσμο, τη φαντασία του και το όνειρο.
Ο υπερρεαλισμός τον έμαθε να πιστεύει στην αξία των αισθήσεων οι οποίες και προωθούνται μέσα από τις εικόνες που χρησιμοποιεί.

Στο σχολείο μας έλεγαν ότι η Μικρή Πράσινη Θάλασσα είναι η προσωποποίηση του έρωτα του ποιητή. Μεταξύ μας, προτίμησα να το δω διαφορετικά. Άλλωστε μέρος της μαγείας της ποίησης είναι η προσωπική μετάφραση που δίνει ο καθένας από εμάς...

Η θάλασσα αποτελεί βασικό στοιχείο της ταυτότητας της Ελλάδας και της πορείας του Ελληνισμού. Άλλωστε ο Ισοκράτης έλεγε πώς το Αιγαίο γέννησε το μέτρο. (Μετά βέβαια ήρθε ο νεοέλληνας και το σκότωσε, αλλά αυτό είναι άλλο θέμα!!)

Έτσι μέσα από τη θάλασσα ο ποιητής δείχνει όλη την πορεία του Ελληνισμού μέσα από την παράδοση και μέσα από τον έρωτα. Μέσα από μια ιστορία που ενώνει την Ανατολή με τη Δύση. Μια ιστορία γεμάτη φως. Σαν το φωτόδεντρο του ποιητή, την ίδια την εικονοποίηση της ελπίδας. Αυτής της ελπίδας που έχουμε χάσει σήμερα, λόγω του γενικότερου σκοταδισμού. Αλλά πάντα μπορούμε να τη επανακτήσουμε. Το φως, τον ήλιο, τη θάλασσα και τον έρωτα δε μπορεί να μας τον κλέψει κανείς.

Παρεπιπτόντως, ένα από τα πράγματα που αγαπώ στον Ελύτη είναι που έχει τραγουδηθεί τόσο πολύ. Κι αυτό το ποίημα εμπίπτει σε αυτή την κατηγορία.