Η ιστορία ενός γάτου που έμαθε σ' ένα γλάρο να πετάει

Μπορεί ένας γάτος να μάθει σ' έναν γλάρο να πετάει;

Σύμφωνα με τον Sepulveda, μπορεί.

Γιατί μπορεί να είμαστε διαφορετικοί, αλλά αν καταφέρουμε να ξεπεράσουμε τη διαφορετικότητα μας και να σταθούμε ο ένας δίπλα στον άλλον αλληλέγγυα, τα πάντα μπορούμε να καταφέρουμε.

Ο Αρχιμήδης έλεγε  Δῶς μοι πᾶ στῶ καὶ τὰν γᾶν κινάσω. Δηλαδή "δώσε μου κάπου να σταθώ και μπορώ να μετακινήσω τη γη". Και μπορεί βέβαια αυτό να αποτέλεσε την απαρχή για τη θεωρία των μοχλών στη φυσική, για τη ζωή όμως σημαίνει πώς όπου υπάρχει καλή διάθεση και θέληση, μπορείς να βρεις και τον τρόπο...

Η Κενγκά, το γλαρόνι της ιστορίας μας, πέταγε πάνω από τη θάλασσα που η γνωστή απρονοησία των ανθρώπων την είχε μολύνει με πετρέλαιο. Έτσι η άμοιρη χάνει τους υπόλοιπους γλάρους αφού δε μπορούσε πια να πετάξει καλά. Αντί να μείνει να πεθάνει στη θάλασσα, έβαλε ένα τελευταίο κουράγιο και κατέληξε στο καμπαναριό της παραθαλάσσιας πόλης που ζούσε ο Ζορμπάς. Ο Ζορμπάς που είναι ένας γάτος πελώριος, μαύρος και χοντρός, θα συναντήσει την ετοιμοθάνατη Κενγκά πάνω στο καμπαναριό.

"Πρόκειται να κάνω ένα αυγό. Θα μαζέψω τις τελευταίες μου δυνάμεις και θα το κάνω. Φίλε μου γάτε, έχω καταλάβει πώς είσαι ένα ζώο καλό και πονόψυχο. Γι' αυτό θέλω να σου ζητήσω τρεις χάρες. Θα μου τις κάνεις;"

Κι ο γάτος που ήταν πελώριος, μαύρος και χοντρός, δέχτηκε...

1. Να μη φάει το αυγό.

2. Να το φροντίσει μέχρι να γεννηθεί.

3. Να μάθει στο γλαρόπουλο να πετάει.

Οι γάτοι του λιμανιού όμως δεν ήταν σαν τους άλλους γάτους. (Ή σαν τους ανθρώπους) Η υπόσχεση του Ζορμπά τους δέσμευε όλους και όλοι θα βοηθούσαν να μπορέσει να την τηρήσει.

Ο Κολονέλος, ο Γραμματικός, ο Ξερόλας, όλοι μπήκαν στο παιχνίδει κι έτσι γεννήθηκε το γλαρόνι, η Καλότυχη, που νόμιζε πώς είναι γάτος και φώναζε τον Ζορμπά "μαμά"..

Η φύση όμως είναι φύση, κι έτσι η Καλότυχη μπορεί να φοβόταν αλλά κάποια στιγμή θέλησε να πετάξει...

Μετά τις πρώτες αποτυχημένες προσπάθειες, η γατοπαρέα στράφηκε σε έναν άνθρωπο, που δε μαθαίνουμε το όνομα του.

Έτσι ένα βράδυ βγαίνουν στην καταιγίδα η Καλότυχη, ο Ζορμπάς και ο άνθρωπος.

"Φοβάμαι έκρωξε" η Καλότυχη.

"Θες όμως να πετάξεις, έτσι;" νιαούρισε ο Ζορμπάς [...]

"Όχι! Φοβάμαι! Ζορμπά! Ζορμπά!" έκρωξε η Καλότυχη, τσιμπώντας τα χέρια του ανθρώπου. [...]

"Θα πετάξεις Καλότυχη" νιαούρισε ο Ζορμπάς. "Πάρε μια βαθιά εισπνοή. Μύρισε τη βροχή. Η βροχή είναι νερό. Στη ζωή σου, θα συναντήσεις πολλούς λόγους για να είσαι ευτυχισμένη - ένας από αυτούς λέγεται νερό, ένας άλλος άνεμος κι ένας άλλος, ήλιος. Κι αυτός ο ήλιος εμφανίζεται πάντα σαν αντιστάθμισμα μετά τη βροχή. Μύρισε τη βροχή. Άνοιξε τα φτερά"

Κι έτσι το μικρό γλαρόνι, που η ανθρώπινη απερισκεψία είχε καταδικάσει σε θάνατο, κατάφερε, με τη βοήθεια των γάτων, να πετάξει...

"Ναι" νιαούρισε ο Ζορμπάς. "Στο χείλος του γκρεμού κατάλαβα το σημαντικότερο"[..] "Πετάει μόνο αυτός που τολμάει να πετάξει"

Ποιος είναι ο Λούις Σεπουλβέδα:

Ο Luis Sepulveda (Λουίς Σεπούλβεδα) γεννήθηκε το 1949 στο Ovalle, στο βορρά της Χιλής. Συμμετείχε σε φοιτητικές και συνδικαλιστικές κινητοποιήσεις ενάντια στο στρατοκρατικό καθεστώς της χώρας του, κατηγορήθηκε για προδοσία και καταδικάστηκε σε φυλάκιση είκοσι οκτώ ετών. Μετά από δυόμισι χρόνια εγκλεισμού του στη φυλακή, και με παρέμβαση της Διεθνούς Αμνηστίας, αποφυλακίστηκε, αλλά υποχρεώθηκε να εγκαταλείψει τον τόπο του. Έγραψε ποιήματα, θεατρικά έργα, διηγήματα, δημιούργησε θεατρικές ομάδες στο Περού, το Εκουαδόρ και την Κολομβία και ασχολήθηκε με τη δημοσιογραφία. Έζησε έξι μήνες στον Αμαζόνιο με τους ινδιάνους Σουάρ και αποκόμισε εμπειρίες που άλλαξαν την αντίληψή του για τον κόσμο και του πρόσφεραν το υλικό για το πρώτο του μυθιστόρημα: «Ένας γέρος που διάβαζε ιστορίες αγάπης» (opera, 1993). Στρατεύτηκε στο διεθνές τάγμα «Σιμόν Μπολίβαρ» και συμμετείχε στον απελευθερωτικό αγώνα της Νικαράγουας. Το 1980 εγκαταστάθηκε στην Ευρώπη και συνδέθηκε με την οικολογική οργάνωση Greenpeace. Ταξίδεψε σ' όλον τον κόσμο. Του απονεμήθηκαν τα μεγαλύτερα λογοτεχνικά βραβεία. Στα ελληνικά κυκλοφορούν: «Ο κόσμος του τέλους του κόσμου» (opera, 1994), «Όνομα ταυρομάχου» (opera, 1995), «Patagonia express» (opera, 1996), «Η ιστορία του γάτου που έμαθε σ’ ένα γλάρο να πετάει» (opera, 1997), «Το ημερολόγιο ενός ευαίσθητου killer» (opera, 1997), «Hot Line» (opera 1998), «Αν δεν έχεις πού να κλάψεις» (opera 1998), «Χρονικά του Περιθωρίου».

Υ.Γ. Τα κείμενα που αφορούν λογοτεχνία, είναι κείμενα που έγραψα (και γράφω ακόμα) στο χέρι, με σκοπό να τα δώσω σε κάποιον, μήπως και καταλάβει γιατί διαφωνούμε συνέχεια (το παραδέχομαι, είμαι αυτό που διαβάζω). Τα χειρόγραφα συνεχίζουν να υπάρχουν και μπορεί και να του τα δώσω κάποια μέρα. Όμως, όσο έγραφα, ανέλυα, σχολίαζα κι έφτιαχνα περιλήψεις για τα αγαπημένα μου βιβλία, κατάλαβα ότι για να ταξιδέψει κάποιος μαζί σου δεν αρκεί να του βγάλεις εισιτήριο, πρέπει και να θέλει.